Kur njëri nga protagonistët e pavarësisë kishte përfunduar të gjitha obligimet shtetërore, natën vonë më 17 shkurt 2008 kishte zgjedhur ta ngre një gotë bashkë me të rinjtë në një pub në Prishtinë. Unë isha aty dhe në krah po e mbaja flamurin kombëtar… Mbaj mend që i porosita dhe ia dërguan nga unë një Whiskey në shenjë mirënjohjeje, respekti e për të festuar bashkë. Po ashtu nëpër duar bashkë me të tjerët miq që festonim atë natë (dhe për çdo 17 shkurt) ia dërguam edhe flamurin kombëtar, bash atë, që e mbaja në supe…
Ku dinim, ne ishim pak ‘axhami’, atë gjest e bëmë edhe pak në shenjë proteste kundër “turbo-shkombëtarizimit”… E po të protestave jemi e reagojmë shpesh aty ku na dhemb.
Por, sot kur e mendoj kemi qenë të rinj për ta kuptuar gjeo-politikën dhe faktin që prej vitit 1912 nuk ka pasur ndonjë moment më të madh historik për Kosovën dhe shqiptarët në përgjithësi sesa 17 shkurti i vitit 2008… shto faktin që përkundër folklorit, viti 1912 mbetet si vit i zymtë sepse Kosova jonë mbeti bash në mëshirë të fatit… koha e tregoi pastaj.
Mundesh me e lexu edhe…
Eh bash më 17 shkurt, prej emocioneve turli fare as që kemi mundur me rezonue… Unë për vete s’kam pasë faj sepse që prej moshës 6-vjeçare i kam këndue e recitue flamurit kuq e zi, bile nuk kam mbajt’ flamur të Kosovës deri në ndeshjen mes Kosovës e Republikës Çeke, luajtur në Prishtinë më 2019, kur çika jem insistoi me ble një flamur në shesh.
Nuk pat faj – ia kam lëshuar në TV garat magjepsëse të Majlinda Kelmendit, e bashkë me mu t’u derdhë lot për fitoret, e ka pa edhe flamurin e shtetit edhe emocionet e fitores së Majlindës… Prej asaj dite unë e mbaj flamurin shtetëror në shtëpi dhe në zyrë, bile në çdo postim në social media me dëshirë e nxjerr si emoji… lum na, e kemi flamurin në META dhe platformat tjera… kështu mendoj sa herë që e bëj search në emojipedia.com ose në FB e IG… po pra dikur nuk e kishim e unë nuk harroj aq lehtë…
Për me shku ma larg në mënyrën se si të rinjtë e shohin dhe identifikohen sot me shtetin e flamurin, çika jem 11-vjeçe një ditë më tha: E pse duhet na me i thanë Shqipërisë “Nanë”… Kosova dhe Shqipëria munden me qenë motra, por NANA mbetet ILIRIA… çfarë mënyrë e të menduemit dhe ZERO inferioritet e folklorizëm që s’na çon askund…
Pra, t’i kthehemi temës së shtetit, sot motivi për të funksionuar si shtet dhe si sistem administrativ, shëndetësor, ekonomik e social është ZERO…
Unë këtë e vërej çdo ditë gjithandej, që prej kafes së parë nga kamarieri në lagje, që mos me m’pa çdo ditë ma kish hedh fytyrës për që ka motiv me punue e me nejt’ në këtë vend… duke pasuar me shitësen në market që as që i bëhet vonë e goxha mërzi i vjen kur shkoj me ble unë dhe gjithë të tjerët (gjithçka me zor, gjithçka veç sa për sy e faqe, sa me shty)… e mos të flasim për ndonjë marrëveshje bashkëpunimi ekonomik e komercial për zhvillim – GJITHÇKA VERESI, GJITHÇKA KOMPENSIM.
Pra, në këtë nivel ka ardhur ekonomia jonë, e ju qysh të doni….
Dijeni që ndërmend se kemi me ju votu asnjë nga ju… duajeni vendin si fillim! Shumë prej nesh, por edhe unë dhe fëmijët e mi, nuk kemi vend të dytë!
Me dashuri,
Kosovari M.
