“Në vitin 2009 u bëra kampione e botës për të rinj dhe kampione e Evropës për juniorë. Në Evropianin, në Armeni ishte hera ime e parë që luftoja për Kosovën si shtet dhe që atëherë i thashë vetes ‘Unë jam më e mira në botë’, thjesht duhej ta tregoja. U deshën katër vite të tjera për të marrë medaljen tek seniorët, por në kokën time isha më e mira.”
Kjo është Majlinda Kelmendi, kampionja olimpike, sukseset e së cilës ende bëjnë jehonë. Së fundmi ajo është intervistuar nga Federata Ndërkombëtare e Xhudos (IJF), ku ka ndarë detaje rreth të arriturave të saj në karrierë.
Majlinda, e cila kishte fituar medaljen e artë në kategorinë deri 52 kilogramë në “Rio 2016”, u pyet nëse kjo arritje i dedikohet karakterit të saj këmbngulës dhe vetbesimit apo nëse ishte bërë e tillë pasi kishte fituar medaljen:
Mundesh me e lexu edhe…
“Mendoj se u bëra kampione olimpike për shkak të karakterit tim. Tingëllon e çmendur, por që në moshën 12-vjeçare e dija se do të isha më e mira në botë. Në atë kohë Kosova nuk ishte as shtet. Gjithmonë kam punuar shumë, edhe kur isha 15 vjeçe si kadete, luftoja me seniorët”, ka thënë Majlinda për Federatën Ndërkombëtare të Xhudos.
Kampionja kosovare, tashmë trajnere e xhudos, tregoi plotë bindje të arriturën e saj kuliminante në xhudo, të cilës i paraprinte vetbesimi i pa lëkundur.
Ndër të tjera, Kelmendi vuri në pahë ambicjen e saj të pakufizuar kur bëhet fjalë për xhudon.
‘’Në vitin 2013, në Rio Worlds, u bëra kampione e botës për të moshuarit dhe më pas qëllimi im vazhdoi dhe nuk ishte thjesht të isha atletja më e mirë -52 kg, por të isha gruaja më e mirë në botë nga çdo kategori. E dija që stërvitesha si e çmendur dhe ndoshta më shumë se kushdo tjetër. Fitova botërorin dhe dhe evropianin dhe gjithçka tjetër, por në vitin 2015 pata një problem shëndetësor në qafë dhe mjeku më tha se duhet të ndaloja ose do të paralizohesha. Krahu i majtë tashmë ishte bllokuar dhe kështu më duhej të vendosja të ndaloja ose të vazhdoja dhe të rrezikoja gjithçka. Zgjodha të vazhdoj edhe nëse mund të ketë pasoja katastrofike; Më duhej të vazhdoja. Fizikisht isha në një pozitë të keqe, por mendërisht isha ende aq e fortë. Me krahun tim të majtë as 50% nuk funksionoja, por e e dija që kisha krahun tjetër dhe e dija se medalja e artë olimpike ishte aty për ta marrë unë”, ka shtuar ajo.
Mirëpo,edhe pse zotronte mentalitet të qëndruedhëm në synimin e saj, sipas kampiones ky sukses ishte i vështirë, sidomos duke marrë parasysh prejardhjen dhe mundësitë e limituara si shtet në atë periudhë.
“Kur fillova të marr rezultate, kjo e ardhme ishte vetëm një ëndërr, por tani vendi ka një flamur, financim dhe një rrugë. Nuk do ta falja veten nëse nuk dë të isha e para. Kam sakrifikuar shumë për të përfaqësuar Kosovën në Lojërat Olimpike, dhe ishte një moment i madh, jo vetëm për sportin në Kosovë por për vendin në tërësi”.
Pavarësisht suksesit dhe sfidave gjatë rrugëtimit të saj, Majlinda tregon se nuk e ka shijuar maftueshëm suksesin në karrierën e saj, pasi nuk ndalote së përgaditurit për të ndeshjet e radhës.
“Tani jam 32 vjeçare, dhe nuk kam pasur pushime familjare nga mosha 12 apo 13. Edhe pas botërorit stërvitesha sërish pas vetëm një jave. Nuk e kam shijuar aq shumë karrierën time dhe kur shikoj prapa mendoj se duhet ta kisha shijuar më shumë. Më dhanë një muaj pushim pas Olimpiadës, por pas dy javësh u ktheva, ishte zgjedhja ime për të vazhduar stërvitjen. Nëse stërvitja do të duhej të ishte në orën 10:00, unë tashmë po filloja në 8:30. Po e përdorja së tepërmi trupin tim”, tha ajo.
Fitoret e saj natyrisht se shoqëroheshin edhe me stres, por kjo nuk e ndalote atë të shkelqente dhe të pushtonte skenën garuese, dhe lidhur me këtë ajo ka një porosi për të rinjtë.
“Për të rinjtë është e rëndësishme të dinë se, sa herë kam shkuar në gara kam pasur shumë stres. Është normale të kesh atë stres, ato emocione dhe adrenalinë dhe duhet të jesh më i fortë se ndjenjat e tua për t’i menaxhuar të gjitha. Të gjithë kemi stres. edhe kampionët olimpikë. Kur shikoj prapa shoh sa e sigurt dukesha, por në fakt,para se të luftoja me Nakamura në Olimpiadë, për shembull, isha shumë e stresuar. Nga jashtë mendoj se dukesha si një robot, por brenda të gjithë i kemi ato ndjenja. Ndoshta ky ishte mentaliteti im fitues që më çonte gjithmonë përpara. Unë isha ajo që jam ende.”
Pavarësisht lodhjes dhe mundimeve, kampionja në këtë intervistë la një mesazh frymëzues dhe tejet inspirues për ambiciozët.
“Nëse do të kisha mundësi të zgjedhja, do t’i bëja të gjitha përsëri. Më pëlqen ajo ndjenja e pamundësisë për të marrë frymë. Është e vështirë të stërvitesh, por edhe më e vështirë të humbasësh. Nuk doja ta kisha kurrë ndjenjën e humbjes.” /Katror.info
Përgatiti:
