Ky është një recension nga Laura Snapes për The Guardian, ku ajo reflekton mbi udhëtimin e papritur në botën e Bob Dylan-it pas shikimit të filmit A Complete Unknown.
Për vite me radhë, Snapes ka mbetur indiferente ndaj Dylan-it, megjithëse rëndësia e tij kulturore është e padiskutueshme. Ajo tregon se si, pas dekadash të pandikuara nga muzika dhe trashëgimia e tij, një film i vetëm e ka çuar në një vend të magjepsjes dhe obsesionit.
Në këtë recension, Snapes zbërthen si portretizimi i Dylan-it, i luajtur nga Timothée Chalamet, ndezi një transformim brenda saj, duke e bërë atë të vlerësojë më në fund magjinë dhe misterin e muzikës së tij.
Mundesh me e lexu edhe…
Ajo tregon gjithashtu se si kjo përvojë tregon fuqinë e tregimit të historive për të frymuar një jetë të re në trashëgiminë e një artisti, duke e bërë muzikën e Dylan-it të duket e freskët dhe relevante, edhe për ata që e kishin injoruar deri tani.
Recensioni i Snapes thekson lidhjen e thellë dhe personale që ajo ka krijuar me muzikën e Dylan-it dhe gëzimin e papritur të ri-zbulimit të një ikone.
Hyra në kinema pa ndonjë pritshmëri, dola prej andej e dashuruar si një adoleshente dhe që atëherë mezi kam dëgjuar muzikë tjetër.
Libraria në qytetin ku banoja dikur kishte një seksion të pashembullt librash të dorës së dytë. Seksioni i muzikës ishte aq i pasur, saqë kishte një raf të dytë të dedikuar vetëm për libra mbi Bob Dylan-in, shkruan Laura Snapes, për The Guardian, transmeton Katror.info.
Njëri prej tyre ofronte një titull ironik për këtë ekspozim gjashtë-këmbësh: Pse ka rëndësi Dylan? Faleminderit Zotit, dikush e tha!
Kam pasur interes për muzikën për rreth 30 vjet dhe për më shumë se gjysmën e kësaj kohe kam punuar si gazetare në mbulimin e fushës muzikore/
S’mund ta mohosh rëndësinë e Dylan-it, por unë gjithmonë kam mbetur indiferente ndaj tij. Askush në familjen time nuk është fans. E pashë I’m Not There kur doli, isha 18 vjeç dhe nuk më la ndonjë përshtypje të veçantë.
Gjatë një udhëtimi të gjatë me furgon nga Cornwalli në Edinburg, miqtë e mi vunë një CD me hitet më të mëdha të Dylan-it, por nuk më la asnjë përshtypje.
Kur isha adoleshente, muzika e tij më dukej e vjetruar ashtu siç tingëllojnë shpesh këngët e dikurshme kur je duke përjetuar magjinë e epokës tënde formuese.
Ndërsa u rrita, mendova se muzika e Dylan-it do të ishte gjithmonë aty, ndoshta një projekt dëgjimi për kur të mbushja 40 ose 50 vjeç – dhe se fusha e kultivuar e ‘Dylanologjisë’ që mbushte atë raft librash të dorës së dytë do të vazhdonte pa mua.
Një herë, kur po bëja disa turne freelance për revistën Uncut – si Mojo, një botim esencialisht i ndërtuar sipas imazhit të Dylan-it shkrova një lajm mbi edicionin e fundit të The Basement Tapes dhe pyeta nëse dikush do të emocionohej vërtet për këto mbetje të studios. Dëshira në tavolinë shpërtheu: “Judas!” (Kaq di unë.)
Dhe pastaj pashë A Complete Unknown, shkova nga detyrimi profesional dhe sepse nuk kishte shumë për të bërë në janar. Disa miq refuzuan ta shikonin, duke supozuar se do të ishte një fyerje e shenjtë. Pa asnjë angazhim emocional, nuk më interesonte as mua.
Por dola nga kinemaja e mbushur me një obsesion të ngjashëm me atë të adoleshencës, dhe që nga ajo kohë, mezi kam dëgjuar ndonjë muzikë tjetër.
Kam parë Don’t Look Back dhe planifikoj të shoh No Direction Home. Kam volumin e parë të kujtimeve të Dylan-it gati për leximin tim të ardhshëm. Jam e gatshme edhe për albumet e tij të çuditshme të krishtera.
”Më duket qesharake, pothuajse fëminore, që një film i madh i Hollivudit me një yll të studiuar mirë më ka bërë mua një grua 36-vjeçare atë që kompleksi industrial i Dylan-it revistat, librat, ribotimet dhe çmimet Nobel e Pulitzer nuk arriti ta bënte (edhe pse memet e shumta sugjerojnë që nuk jam e vetmja)”, tregon ajo tutje.
Ndihem aq e magjepsur dhe e uritur për më shumë, saqë është e vështirë ta zbërthej këtë ndjesi për ta kuptuar. Shkrimtari i The New Yorker, Tad Friend, ka thënë dikur se qëllimi i një profili të një ylli është të përcjellë saktë efektin që ai ka mbi ne.
Sot, nga muzikantët pritet pothuajse që të ekspozojnë gjithçka dhe të kenë një identitet të qartë dhe politika personale koherente, përndryshe rrezikojnë të akuzohen për falsitet apo paqëndrueshmëri.
Dylan është tërësisht pyetje, pa përgjigje; i pabesueshëm dhe qesharak. Herë i mençur, herë një idiot i madh, por gjithmonë ia del. (Më pëlqyen të gjitha thumbimet e tij ndaj Donovan në Don’t Look Back, ndoshta askush nuk i ka mbajtur syzet më mirë.
Në A Complete Unknown, neveria e Dylan-it për famën tingëllon më aktuale, por mënyra se si e përqafon dhe e refuzon atë është më e zgjuar dhe më argëtuese sesa mund të jetë për yjet e popit sot, të lidhur nga një industri dhe fansa kërkues.
Paaftësia për ta kuptuar plotësisht e bën atë edhe më tërheqës; aq më tepër sepse me Dylan-in e di që kurrë nuk mund ta arrish me të vërtetë, duke krijuar një ndjenjë angazhimi të pafund.
Ndërkohë, gratë në film, Joan Baez dhe një personazh që përfaqëson Suze Rotolo ndihen të nënvlerësuara, dhe dua të mësoj historitë e tyre sipas kushteve të tyre.
Kjo do të ishte thjesht një analizë akademike po të mos ishin këngët.
Këngët! Nuk kam asgjë të re apo të mençur për të thënë mbi Highway 61 Revisited, Blonde on Blonde, apo Blood on the Tracks, që janë paketa ime fillestare, dhe nuk do të fyej askënd duke pretenduar se kam. Jam thjesht e hipnotizuar nga një muzikë gati 60-vjeçare që dikur më dukej e largët dhe e vjetëruar, por tani më godet si një valë në fytyrë.
Ndoshta një ndjenjë humbjeje e bën këtë tërheqje edhe më të fortë.
Në A Complete Unknown, këngët e tij ndezin ndryshime shoqërore dhe frymëzojnë një brez të çlirohet nga konservatorizmi kulturor diçka që sot duket më shumë si një fantazi se kurrë më parë./Katror.info
Përgatiti:
