Në një moshë kur shumica e të rinjve fillojnë të thurin ëndrra për të ardhmen e tyre, një mundësi të tillë nuk e pati Florim Cuculi nga Maqedonia e Veriut.
Ai në një intervistë për Telegrafin ka treguar se qysh në moshën 14 vjeçare është përballur me një sfidë të madhe dhe transformuese, atë të largimit për në Zvicër.
”Dr.Cuculi: Mosha 14 vjeçare është moshë e vështirë për tu shpërngulur. Por që nga fëmijëria më ka karakterizuar aftësia për tu adaptuar në rrethana të reja. Unë e kuptova herët që duhet patjetër të mësoj mirë gjermanishten dhe u angazhova maksimalisht. Rrjedh nga një familje e shëndoshë shqiptare, por babain dhe nënën nuk i kisha të shkolluar. Unë jam fëmija i parë nga gjithë familja që ka kryer fakultet. E mbaja pra me vete këtë barrë që të jem i pari – por njëkohësisht unë nuk kisha çfarë të humbja. Fëmijët e mi do ta kenë më të lehtë, pikërisht për faktin që i kanë mundësitë më të mira dhe babin e suksesshëm”, ka thënë Cuculi.
Mundesh me e lexu edhe…
Por, ajo që mund të ishte një histori e frikës dhe izolimit, për të u shndërrua në një rrugëtim frymëzues për integrim, sukses dhe një kontribut të jashtëzakonshëm në fushën e mjekësisë, duke u bërë kështu një doktor i njohur në njërin prej profesioneve më të nderuara dhe të domosdoshme – kardiologjisë.
Si drejtor i repartit të Kardiologjisë në Spitalin e Lucernit, rrëfimi i Florim Cuculit nuk është vetëm për një arritje personale, por një dëshmi e forcës së karakterit, dhe e aftësisë për të tejkaluar pengesat e jetës dhe për të arritur në kulmin e profesionit të tij, në një nga vendet me standardet më të larta të kujdesit shëndetësor në botë.
Zgjedhja e fushës së Kardiologjisë kishte qenë e rastësishme gjatë studimeve në Fakultetin e Mjekësisë.
”Kardiologjia ishte tërësisht e rastit. Në vitin e 3 të Fakultetit të Mjekësisë nuk e dëgjoja mirë zhurmën e stenozës mitrale dhe e pyeta profesorin a mund të më ndihmojë. Ai me tha që të shkoja në Lucern dhe ta përcjell me pacientë. Kështu u afrova me kardiologjinë dhe më vonë ai u bë mentori im kryesor. Bëhet fjalë për Prof. Paul Erne që ishte paraardhësi im si shef i klinikes së kardiologjisë ne Lucern. Shpesh janë rastësitë të cilat vendosin për fatin tonë. Sikur ta kisha dëgjuar mirë zhurmën e asaj valvule, sot ndoshta do isha bërë reumatolog apo kirurg”, ka thënë ai.
Ndërsa sa i përket sfidave më të mëdha si kardiolog dhe mënyra se si i trajnton ato, ai thotë se pavarsësisht vështirësisë si llojit të punës, ajo që e lehtëson atë është vendi ku ai punon që fatmirësisht posedon të gjitha pajisjet e nevojshme.
”Unë merrem kryesisht me kardiologji intervente, dmth intervenimi në arteriet koronare, trajtimi i valvuleve, mbyllja e vrimave etj. pa hapjen e gjoksit. Për fat të mire punoj në një vend ku i kam të gjitha mundësitë materiale që ta bëjë punën time si duhet. Kjo ma lehtëson punën dhe shpesh herë kur mbaj punëtori në vende të ndryshme të botës, dmth. vende më të varfra se Zvicra, e shoh se çfarë vështirësish kanë kolegët e mi. Sfidat janë shpesh herë njerëzore. Rrallë ndodh që mos të kemi mundësi t’i ndihmojmë një pacienti dhe kjo ta thyen zemrën. Unë jam tip që nuk dorëzohet dhe çdo herë bëj maksimumin për pacientin. Edhe në rast se e humb një betejë, dua ta humb pas një beteje ku kam luftuar deri në fund – e jo sepse u dorëzova”, ka shtuar ai.
Arritjen e tij si drejtor i repartit të kardiologjisë në Spitalin e Lucernit, ai ia dedikon përkushtimit, organizimit dhe bashkëpunimit me pjesën tjetër të stafit.
”Në këtë Spital kam qenë edhe student i mjekësisë (2003) dhe asistent i internos (2006) dhe i kardiologjisë (2007). Unë u ktheva si specialist i kardiologjisë në vitin 2012 pasi kisha specializuar 3 vite ne Universitetin e Oxfordit në Angli. Këtu pastaj e zhvillova karrierën dhe në vitin 2015 u bëra shef reparti e në 2018 drejtor i kardiologjisë. Nga marsi i 2023 jam drejtor i Klinikës. Ky sukses është arritur me punë dhe angazhim të madh. Natyrisht që është rritur edhe përgjegjësia për mua. Si drejtor nuk ke vetëm përgjegjësi për shërimin e pacientëve por e ke obligim të kujdesesh për stafin, qoftë mjek apo infermiere. Unë mundohem këtë detyrë ta bëjë sa më mirë por natyrisht që kjo të konsumon shumë sepse ditët janë të gjata dhe të mbetet pak kohë për jetën personale. Duhet të jesh i organizuar mirë dhe të kesh një staf bashkëpunëtorësh që të ndihmojnë ta bësh këtë punë sa më mirë. Për fat të mire stafin e kam fantastik dhe kemi respekt të ndërsjellët dhe bashkëpunim profesional në nivel të lartë”, thotë Cuculi.
Ndërkaq, mesazhi i tij për të rinjtë që synojnë studimin e mjekësisë është përkushtimi ndaj profesionit dhe dashuria ndaj pacientit, pasi siç thotë ai kjo e fundit shpërblen sakrificat.
”Për tu bërë një mjek apo një mjeke e mirë është me rëndësi që të jesh i dedikuar. Mjekësia është një profesion i cili të konsumon shumë. Por njëkohësisht është profesion shumë interesant. Falënderimi nga ana e pacientëve është i mrekullueshëm dhe të jep energji të madhe. Dashuria e pacientit të shpërblen për sakrificën që ti e bën”, përfundon ai. /Telegrafi /Katror.info
Përgatiti:
