Në një cep të qetë të qytetit të bukur italian, Reggio Emilia, ndodhet një fushë e vogël lojërash me kosha basketbolli të ngjitur në muret përballë.
Sipërfaqja e lojës është e konsumuar, biçikletat mbështeten rreth perimetrit të saj, ndërsa maja e një kishe lokale del mbi ndërtesat përreth.
Edhe pse e bukur, kjo hapësirë është fillimisht e thjeshtë dhe aspak një vend që do të lidhej me botën glamuroze të NBA-së.
Mundesh me e lexu edhe…
Por kjo fushë e vogël në një kënd idilik të Italisë ishte dikur shtëpia e dytë e njërit prej basketbollistëve më të mëdhenj në histori, Kobe Bryant, shkruan CNN, transmeton Katror.info.
Kobe kaloi shumë nga vitet e tij formuese në Itali, pasi babai i tij, Joe, vendosi të vazhdonte karrierën e tij si lojtar në Evropë, pasi u largua nga Houston Rockets në vitin 1983.
Vetëm gjashtë vjeç atëherë, një Bryant i ri u përball me një kulturë të re, një gjuhë të re dhe një mënyrë të re jetese një botë të cilën e përqafoi dhe e dashuroi shumë shpejt.
Duke ndjekur vazhdimisht babanë e tij në ekipe të ndryshme nëpër vend, ndalesa e fundit e familjes në Itali ishte në Reggio Emilia, ku Bryant njohu mikun dhe ish-shokun e tij të skuadrës, Marco Ferraroni.
Ferraroni është pjesë e dokumentarit të ri të CNN-së “Kobe: Krijimi i një Legjende,” i cili shënon pesë vjet nga vdekja e Bryant-it.
Në episodin e parë, ai tregon se si dyshja luajtën së bashku në ekipin lokal të të rinjve për dy vite, ku Bryant luante me djem një vit më të mëdhenj, pasi ishte tashmë shumë i mirë për moshatarët e tij.
Edhe kur nuk kishte praktikë të organizuar me ekipin, Ferraroni kujton se kalonte “pasdite të pafundme” duke luajtur me Kobe në atë fushë të vogël pranë kishës, ku prifti lokal u lejonte qasje gjatë ditës.
“Ne kalonim orë dhe orë atje. Një nga kujtimet e mia për Kobe-n është që ai ishte gjithmonë aty,” tha Ferraroni.
“Më kujtohet që Kobe ishte gjithmonë gati për të luajtur basketboll, qoftë edhe 1v1, duke kaluar tërë pasditen duke luajtur 1v1 ose duke bërë gara për trepikësha. Ai ishte gjithmonë aty për basketboll.”
Ferraroni kujton se një Bryant i ri luante shumë si babai i tij, duke u fokusuar në shënimin e trepikëshave, gjë që ishte “e pazakontë” për lojtarët italianë të moshës së tij.
Por, ndonëse legjenda e ardhshme e NBA-së ishte fizikisht më i vogël se shumë nga kundërshtarët e tij, ajo që më së shumti mbetet në mendje për Ferraroni ishte mentaliteti i amerikanit, një tipar që më vonë do të bëhej i famshëm në mbarë botën.
“Më kujtohet një pasdite shumë e gjatë të shtunën duke luajtur me të,” kujton Ferraroni.
“Ne luajtëm gjithë pasditen dhe ishte shumë e vështirë të largoheshe, sepse Kobe nuk donte të largohej pasi kishte humbur lojën e fundit unë isha një vit më i madh dhe ndodhte që ndonjëherë ai humbiste.
“Dhe ishte si: ‘Jo, jo, jo, luaj edhe një herë, luaj edhe një herë. Dua të fitoj. Luaj edhe një herë.’ Kështu që ishte një pasdite që nuk mbaronte kurrë duke luajtur me të.”
I fiksuar pas basketbollit që në moshë të vogël, Bryant nuk kishte shumë interes për shkollën ndërsa jetonte në Reggio Emilia.
Mikja e tij e ngushtë e fëmijërisë, Giada Maslovaric, kujton ditën e parë të Bryant-it në shkollën e re asaj iu caktua detyra për të kujdesur për të dhe të dy shpejt filluan të socializoheshin në kohën e tyre të lirë.
Orë të tëra kaloheshin duke shëtitur me biçikletë nëpër rrugët me kalldrëm të qytetit, duke ngrënë akulloren e famshme të botës dhe duke ëndërruar për të ardhmen.
“Kobe nuk shqetësohej për thashetheme apo gjëra të cekëta, por kur qeshte, e bënte sinqerisht, kështu që ishte një shoqëri e mirë,” tha Maslovaric.
Maslovaric nuk kishte interes për sportin, aq më pak për basketbollin, duke u fokusuar në mësime. Megjithatë, ajo beson se arsyeja që u bënë miq të mirë ishte pasioni dhe vendosmëria e përbashkët për të arritur.
“Ai gjithmonë thoshte se do të luante në NBA,” tha ajo. “Sa herë që përmendej kjo temë, ai nuk bënte shaka.”
“Ne qeshnim shumë, por ajo shaka nuk ishte e qeshur për të; ai thjesht përgjigjej: ‘Do të arrij atje.’”
Kthimi në Itali
Kobe kishte të drejtë. Pasi u largua nga Italia për t’u kthyer në SHBA, nuk vonoi shumë që të binte në sy, duke u bërë roja i parë që u përzgjodh drejtpërdrejt nga shkolla e mesme për në NBA dhe duke iu bashkuar Los Angeles Lakers përmes një shkëmbimi në vitin 1996.
Për Maslovaric, murale dhe homazhet për Kobe-n janë të ëmbla dhe të hidhura njëkohësisht. Ato janë një kujtesë konstante që nuk do ta shohë kurrë më mikun e saj të fëmijërisë.
Por, nga ana tjetër, ajo e kupton dëshirën dhe nevojën për ta nderuar Bryant-in për trashëgiminë e tij të përjetshme në qytet.
“Kobe, besoj unë, i ka lënë Reggio-s mundësinë që çdo fëmijë, djalë apo vajzë, me një ëndërr dhe një jetë të zakonshme, të arrijë atë ëndërr,” shtoi Maslovaric, gjersa foli për trashëgiminë e Bryant-it.
“Dhe mendoj se kjo është diçka e jashtëzakonshme”, përfundoi ai. /Katror.info
Përgatiti:
