PO LAHEM NË DETIN E NËNËSKëtu fle bekimikëtu notojnë krejt patat e rosat më të kthjellëtamë të pashmet në horizontkëtu ujis trupin tim,këtu ku ka iguana, plot nëna, plot ujë shërues.Nëna s`e ka ndërtu vet këtë det,këtë gejzere unë s`jam i vetmi lundërtarnëna i ka ba vend krejt fëmijëve të botësjanë thirrë, janë lajmëru flokëkuqet dhe djemtë me mollëza.Po lahem në detin e nënës,këtu notojnë delfinët, balenat që vetë janë nënanëpër dheun poshtë, guacat me ngjyra ylberikëtu, flladis shpirtin që ma dha ajo.Ujin e sollën pak të gjitha nënat e kësaj bote.Një kove me ujë secila,nënat e gjalla, të vdekurat, nënat në karrocë invalidësh,nënat rome, nënat e zeza, nënat me fëmijë që u vdiqën në lindje, nënat që nëna nuk u bënë kurrënënat që u vranë në luftë, nënat të cilave në luftë ua vranë të vegjëlit,detit ia dha shtratin ajo, nëna ime, mbretëresha.Po lahem në detin e nënës,kilometra e kilometra i gjerë, i gjatë, i thellë e bukur i ftohtë ky det.Afër nënave, ne fëmijët notojmë gati në përqafimunë jam ylli me penda të kaltra, motra ime është gaforre përherë e dielluarjetimi afër nesh përpëlitet sikur një kastravec deti,shoqja e tij është perime jeshile rrethuar me alga.Fëmijët e vdekur këtu frymojnë, kanë ngjyri argjendi dhe shkëlqejnëvogëlushja e verbër, këtu është një kafshë detare me dy sy e një zemërdjali në karrocë, një krokodil i kriposur me dy duar e dy këmbë të lëvizshme.Po lahem në detin e nënës,buzëqeshim të gjithë, bile edhe breshkat janë sikur të mbytura në gëzim,me duar, me këmbë, rrokullisemi në këtë hapësirë të kaltër.Nënat e mira janë këtu, kjo është jetakush ka vdekur atje, këtu është gjallë dhe hidhet nga anijapo derdhen mbi ne oqeanet më hyjnore të gjeografisë, digat më të mprehtarrugës janë edhe nëna të tjeramiliona nëna e fëmijë po vijnë, po shërohemi.Po lahemi,larg kriminelëve, larg burrave që dëmtojnë, larg krijesave që pickojnë,vëllau im është një gjarpër prej ulliri, i gjelbërnjë nënë e shoh tek shndërrohet në pinguine shumëngjyrësheshoqja e saj është një peshk me shtyllën kurrizore të ngjyrosur në vjollcë.Po lahem në detin e nënës,po lahem në detin e mirësisë, në detin e fatmirësisë, në detin ku qulliten e zhduken dhimbjet,po lahem mes peshkaqenëve, zebrave tropikale, pelikanëve që bëjnë muzikë si me kitarënë një moment jam strukturë korale, në tjetrin bëhem kurorëpo lahem në detin e nënës, mes bimëve, mes instiktit amësorë.Po lahem në detin e nënës,po lahem sikur të jetë e fundit larje, e fundit zhytje, e fundit ditë e jetës sime,po lahem në detin e nënës,po lahem, në të Diellit agime e perëndime.__ Videoja u realizua nga Nok Selmani.
Posted by Arbër Selmani on Monday, July 11, 2022
