Është gjetur një fosil i ruajtur mirë i breshkës së detit që daton nga koha e dinosaurëve. Kafka dhe gjymtyrët e breshkës janë ruajtur pothuajse plotësisht.
Bëhet fjalë për një kafshë me kokë të madhe, e cila 150 milionë vjet më parë ka notuar në pjesët e cekëta të detit tropikal që ndodhej në zonën e Evropës së sotme. U quajt Solnhofia parsonsi dhe shkencëtarët e përshkruan fosilin e fundit të gjetur si të jashtëzakonshëm. Mungonin vetëm kockat e këmbëve.
Të gjitha breshkat e sotme të detit kanë gjymtyrë të ngurtë të zgjatur, pendë, të cilat i përdorin për të lëvizur në thellësitë e oqeanit. Megjithatë, gjymtyrët e fosilit të përmendur ishin më të shkurtra në krahasim me breshkat ekzistuese. Kjo tregon se Solnhoffia parsonsi notoi në zonën bregdetare dhe jo në oqeanin e hapur.
Mundesh me e lexu edhe…
Fosilet e kësaj breshke detare u zbuluan për herë të parë në vitet ’70. Felix Augustin, një student i doktoraturës në Universitetin e Tübingen në Gjermani, theksoi se fosili i fundit i gjetur është fosili i ruajtur më mirë i kësaj specie shtazore. Sipas tij, është ruajtur një kafkë e plotë, një guaskë e plotë dhe të katër gjymtyrët.
Solnhofia parsonsi ishte 30 centimetra e gjatë nga hunda në bisht dhe koka e saj ishte relativisht e madhe. Gjatësia e kafkës së saj ishte 10 centimetra.
Fosili u gërmua në vitin 2014 nga një gurore gëlqerore në Gjermaninë juglindore, në një vend të pasur me fosile dinosaurësh. U gjetën jo vetëm fosilet e breshkave, por edhe peshqit, krokodilët dhe zvarranikët gjigantë detarë si plesiosaurët dhe ichthyosaurët. Shfrytëzimi në gurore filloi në vitet ’50, ndërsa gërmimet fosile filluan 20 vjet më parë.
Solnhofia parsonsi u përshkrua si një specie në vitin 1975, bazuar në dy kafka pothuajse të plota identike – njëra nga Bavaria dhe tjetra nga Zvicra. Në bazë të skeleteve jo të plota, u hetua anatomia e kësaj breshke dhe mënyra e jetesës së saj. Në vitin 2000, shkencëtarët gjetën skeletin më të plotë të kësaj breshke deri më sot. Megjithatë, fosili i fundit i gjetur është edhe më i plotë.
“Gjymtyrët, veçanërisht gishtat dhe falangat e tyre të breshkave të sotme janë shumë të zgjatura, duke shërbyer si pendë. Ky nuk ishte rasti me breshkën Solnhoffia parsonsi. Kjo është arsyeja pse ndoshta ishte përshtatur më mirë për të notuar më afër bregut, dhe jo qindra kilometra larg”, theksoi Augustin.
Marton Rabi nga Universiteti i Tübingen deklaroi se kjo hipotezë ka kuptim duke pasur parasysh se ku u gjet fosili. Gjatë periudhës së dinosaurëve, Gjermania ishte një arkipelag ishujsh të vegjël që përfaqësonin habitatin e breshkës së lartpërmendur.
Fosile të shumta të ekosistemeve të pasura bregdetare gjenden në depozitat e gurit gëlqeror të imët të njohur si Plattenkalk, i cili ekziston në të gjithë Gjermaninë jugore. Falë këtyre gurëve gëlqerorë, janë ruajtur fosile të shumta. Fosili i fundit i gjetur ende nuk është studiuar, shkruan CNN./Katror.info
Përgatiti:
