Duke u mbështetur në një superkompjuter dhe njerëzit me talent të mjaftueshëm për ta përdorur atë, shkencëtarët e NASA-s kanë prodhuar një ilustrim video se si do të ishte të notoje në një vrimë të zezë nëse do të ishe disi i pathyeshëm.
Duke qenë se brenda horizontit të ngjarjeve të një vrime të zezë, ligjet e relativitetit të përgjithshëm prishen, është jashtëzakonisht e vështirë të thuhet ose të parashikohet se çfarë do të ndodhë me një objekt, por ne e dimë nga vëzhgimet e fundit se çfarë mund të ndodhë me dritën.
Disa versione të të njëjtit simulim shpjegohen në një video 4-minutëshe të publikuar nga NASA që ofron ndihma vizuale për disa fizikë jashtëzakonisht komplekse.
Mundesh me e lexu edhe…
“Njerëzit shpesh pyesin rreth si do të ishte të biesh në një vrimë të zezë dhe simulimi i këtyre proceseve të vështira për t’u imagjinuar më ndihmon të lidh matematikën e relativitetit me pasojat aktuale në universin real,” tha Jeremy Schnittman, një astrofizikan në Qendra e Fluturimeve Hapësinore Goddard e NASA-s në Greenbelt, Maryland, i cili krijoi vizualizimet.
“Kështu që unë simulova dy skenarë të ndryshëm, një ku një aparat fotografik – një mbështetje për një astronaut të guximshëm – thjesht humbet horizontin e ngjarjeve dhe llastiqet prapa, dhe një ku kalon kufirin, duke vulosur fatin e saj.”
Videoja është më shumë se thjesht push, çdo veçori e saj korrespondon me llogaritjet e sakta që do të kishin qenë dikur një artikull i botuar i lëshuar me një vlerësim të madh. Simulimi vendosi objektivin si një vrimë të zezë supermasive si ajo në qendër të galaktikës sonë. Kamera u vendos 400 milionë milje nga vrima e zezë me gjerësi 25 milionë milje, dhe ndërsa afrohet, disku i nxehtë i pluhurit dhe gazit që rrotullohet rreth një vrime të zezë, i quajtur një disk grumbullimi, fillon të zgjatet dhe të ndriçohet.
Ky është i njëjti efekt si kur zhurma e një makine garash që po afrohet përforcohet në bazë të shpejtësisë së saj.
Më pas, superkompjuteri merr përsipër dhe shënuesit e dritës, domethënë yjet, disku i grumbullimit dhe një brez unazash fotonike, të cilat janë më të holla dhe të përbëra nga drita që rrotullohet brenda horizontit të ngjarjeve, fillojnë të deformohen.
Projekti gjeneroi rreth 10 terabajt të dhëna – ekuivalente me afërsisht gjysmën e përmbajtjes së tekstit të vlerësuar në Bibliotekën e Kongresit – dhe zgjati rreth 5 ditë që do t’i duhej një kompjuteri normal një dekadë. /Katror.info
Përgatiti:
