Me librin “Indignity”, Lea Ypi rrëfen historinë e paraardhëses së saj shqiptare, e cila u rrit në Perandorinë Osmane
Becca Rothfeld, Washington Post
Një ditë, filozofja e vendosur në Londër, Lea Ypi, po shfletonte Facebook-un, kur rastësisht hasi në një fotografi që ishte bërë virale në vendin e saj të lindjes, Shqipëri.
“Fotografia, një imazh i vjetër bardh e zi, u postua në mediat sociale nga një burrë me emrin e përdoruesit Çim”, kujton ajo në librin e saj të ri të jashtëzakonshëm dhe ambicioz, “Indignity: A Life Reimagined” (Të Poshtëruar: Të mbijetosh në epokën e ekstreme), “një person që nuk e kisha takuar kurrë, madje as dëgjuar më parë”.
Mundesh me e lexu edhe…
Ajo përshkruante “një çift të ri, joshës” me pushime në Alpet Italiane:
Gruaja është e veshur me një pallto të gjatë të bardhë leshi, me duart e zhytura thellë në xhepa, një çantë të vogël të ekuilibruar në mënyrë të pasigurt në prehër. Buzëqeshja e saj e madhe dhe shprehja e saj paksa e shpërqendruar bien ndesh me pamjen shumë më serioze, pothuajse hetuese të burrit të shtrirë në shezlongun pranë saj. Ypi nuk kishte nevojë të lexonte mbishkrimin për të zbuluar vitin kur është bërë fotografia – 1941 – aq më pak për të identifikuar subjektet e saj: gjyshërit e saj Leman dhe Asllan Ypi, të cilët ishin në muajin e mjaltit, një ngjarje që ishte qetësisht e gëzueshme pavarësisht trazirave që përfshinin Evropën në atë kohë.
Megjithatë, Ypi kishte pyetje. Ajo pyeste veten se çfarë rrëmujash të historisë e kishin depozituar fotografinë këtu, në burimin e saj të lajmeve, ku komente si të sjellshme ashtu edhe hakmarrëse po grumbulloheshin me shpejtësi. Siç shkruan ajo në hyrje të “Indignity”, ishte e çuditshme që kjo dëshmi e së kaluarës kishte dalë, e paftuar dhe e pakërkuar, kur “pjesa tjetër e të dhënave të familjes sonë u zhdukën… pasi gjyshi im u arrestua nga komunistët për agjitacion politik, propagandë dhe bashkëpunim me oficerët e inteligjencës britanike” në vitin 1946.
Të dhënat u rishfaqën – megjithëse në një formë të shtrembëruar – në arkivat shtetërore në Tiranë, kryeqytetin e Shqipërisë, ku dosjet që dokumentojnë funksionimin e brendshëm të qeverisë së dikurshme komuniste të vendit tani janë në dispozicion të studiuesve dhe anëtarëve të familjes. Në një ndërtesë që ishte jashtëzakonisht e vështirë për t’u gjetur, Ypi shqyrtoi me kujdes dosjet e gjyshes së saj, e cila dyshohej për spiunazh të huaj dhe ndjenja antikomuniste.
“Leman Ypi, e lindur në Selanik, me shtetësi greke”: Me një rresht të shkurtër, arkivi arriti të përmbledhë një grua etnikisht shqiptare që u rrit në Perandorinë Osmane, jetoi në një Greqi të sapopagëzuar dhe përfundimisht u vendos në Shqipëri, në një qytetare greke të pakomplikuar. Ypi nuk mund ta pajtonte këtë përshkrim vdekjeprurës me gruan shumëgjuhëshe plot gjallëri që njihte.
Në të vërtetë, ajo u rrit duke dëgjuar histori për Selanikun e fillimit të viteve 1900, në të cilin gjyshja e saj u rrit. “Salonique la Magnifique”, siç e quante gjithmonë Leman, “ishte një kombinim tingujsh – frëngjisht, turqisht osmanisht, shqip, ladino, italisht – dhe po, greqisht, por vetëm pjesërisht”.
Jetime e perandorisë, Leman jetoi një jetë aq të pasur me ngjarje saqë vetëm një roman mund t’i bënte drejtësi kompleksiteteve të tij, dhe një roman, në një farë mënyre, është pikërisht ajo që ka shkruar Ypi. Edhe pse “Indignity” përmban rrëfime të shkurtra nga ditët e sotme – rrëfime për dhomat e zymta në të cilat autorja e saj shikonte me kujdes dosjet e kopjuara në kompjuterë të vjetër, fragmente nga vetë dosjet, copëza të vetë-reflektimit memoaristik – mbizotërimi i librit është një epik familjar. Është, siç premton nëntitulli, “një jetë e riimagjinuar”, plot me detaje që Ypi nuk mund t’i dinte dhe dialogë që nuk mund t’i kishte dëgjuar.
Fillon në vitin 1918, me lindjen e Leman dhe vdekjen pothuajse të njëkohshme të gjyshit të saj, Ibrahim Pasha, një fisnik osman dhe një këshilltar i Sulltan Abdul Hamid II. Edhe pse perandoria do të shpërbëhej vetëm katër vjet më vonë, familja e Leman vazhdoi të jetonte me stil të lartë në qytetin kozmopolit të Selanikut. Njëqind kanarinat e tyre shtëpiake, një dhuratë nga sulltani, vazhdonin të këndonin me humor të mirë, dhe Leman e vogël i kalonte ditët duke folur frëngjisht me gjyshen e saj, Mediha Hanim të bezdisshme, dhe duke diskutuar Revolucionin Francez me tezen e saj, Selmën e pavarur.
Megjithatë, historia ndërhyri, siç ka tendencë të bëjë, fillimisht në formën e shkëmbimit të popullsisë së vitit 1923, në të cilin Lidhja e Kombeve dekretoi që myslimanët që jetonin në Greqi duhet të emigronin në Turqi dhe të krishterët ortodoksë grekë duhet të emigronin nga Turqia në Greqi. Zhvendosja e detyruar zhvendosi më shumë se 1 milion njerëz – një katastrofë që Ypi e humanizon në figurën e shërbëtores së familjes, Dafne, e cila u detyrua të largohej nga Selaniku dhe të vendosej në një vend që nuk e kishte vizituar kurrë.
Poshtërimi i Dafnes së varfër është vetëm i pari nga shumë që i japin librit të Ypit titullin e tij. Selma, e detyruar të martohej me një biznesmen gjerman që nuk mundi ta duronte, piu helm dhe vdiq në prag të dasmës së saj; Elias, mjeku hebre i familjes, zbuloi grafite antisemite gjatë një shëtitjeje nëpër varrezat hebraike të Selanikut. Në vitin 1931, në moshën 18 vjeç, Leman emigroi në Shqipëri “më shumë nga dëshira për t’u larguar nga Selaniku sesa me qëllimin specifik për t’u vendosur atje” dhe iu nënshtrua menjëherë një lloj poshtërimi veçanërisht të kudondodhur: një burokrat i pabindur.
Por, ndërsa po priste të plotësonte dokumentet e bezdisshme të imigracionit në zyrën e tij, ajo takoi një avokat të ri e të pashëm: Asllan Ypi, djalin e Xhafer Ypit, një ish-kryeministër i Shqipërisë dhe më pas bashkëpunëtor i fashizmit. Ndërsa romanca e tyre lulëzonte, bota u shemb rreth tyre – fashizmi mbizotëroi në të gjithë Evropën gjatë viteve 1930 dhe Italia pushtoi Shqipërinë në vitin 1939 – por megjithatë, në vitin 1941, ata u martuan dhe bënë foton që një ditë do të bëhej virale. Kur djali i tyre (babai i Lea Ypit) Zafo lindi dy vjet më vonë, ushtria gjermane ishte në mes të pushtimit të Shqipërisë.
Dëbimi përfundimtar i gjermanëve nuk do t’u sillte Ypi-ve asnjë pushim. Kur komunisti Enver Hoxha erdhi në pushtet në vitin 1944, regjimi i tij e dënoi Asllanin me gati 15 vjet burg, një ndëshkim për bashkëpunimin e tij formal jo me fashistët (të cilët i përçmonte), por me britanikët dhe amerikanët. Leman u internua në qytetin e largët të Kavajës.
Dinjiteti dhe mungesa e tij janë tema të dukshme në librin e Ypit, por në pjesën më të madhe, ajo i trajton ato vetëm në mënyrë të tërthortë. Nuk ka diskutime mbi konceptin nga lart; në vend të kësaj, janë personazhet ata që e përdorin fjalën. Ibrahim Pasha vdiq duke ngrënë bakllava pasi agjëroi për javë të tëra, dhe e veja e tij iu lut mjekut të regjistronte një shkak tjetër vdekjeje për të ruajtur “dinjitetin” e të ndjerit; një Leman e re bëri fushatë me shokët e saj të shkollës majtistë për të “rritur ndërgjegjësimin për dinjitetin e punës”; Asllan dikur e qortoi babanë e tij konservator: “Ke humbur të gjithë dinjitetin”.
Një filozof më pak delikat – një më i etur për të mbajtur në mëngë përgatitjen e saj akademike – mund të ofrojë interpretime plotësuese mbi dinjitetin, por pyetja më e hapur e Ypit për këtë nocion zhvillohet në nivelin e formës.
Kujtimet familjare – në të cilat shkrimtarja bashkëkohore nis një kërkim për të zbuluar sekretet e paraardhësve të saj – janë, në pjesën më të madhe, një zhanër i lodhur, një përpjekje për të zëvendësuar tregimet e transformimit personal me një hetim historik më të disiplinuar dhe më pak egoist. “Indignity” është një përjashtim nga kjo prirje. Nuk është një përsiatje e brendshme, por një përpjekje e dëshpëruar për të sjellë në mendje një mjedis të kaluar – dhe një kundërpërgjigje e përshtatshme ndaj tendencave që dëshiron të kundërshtojë.
Ypi shfaq njëfarë guximi ndërsa nis të rindërtojë një botë që nuk e ka parë kurrë, por nuk është më arrogante se dosjet mbi të cilat po punon, të cilat janë trillime të rreme në vetvete. Ato janë plot me mospërputhje dhe kontradikta, konfuzione dhe lëshime. Ato ngatërrojnë datat dhe ngatërrojnë personazhet, duke pretenduar se Asllani u vra nga një bombë kur në fakt ishte babai i tij që vdiq në atë mënyrë, në një sulm në kufirin grek.
Një dosje madje ka guximin, mendon Ypi, të sugjerojë se e gjithë “Indignity” është një shpikje: “Kjo dosje, arbitri suprem i së vërtetës në lidhje me jetën e gjyshes sime, nënkupton se unë po gënjej, debaton me mua”, shkruan Ypi me hidhërim. “Sipas hyrjes përmbyllëse në dosjen e saj, kur linda unë, ajo ishte e vdekur”.
Në fund të fundit, Ypi zbulon se disa nga dosjet që po shqyrtonte me aq etje për informacion nuk kishin të bënin fare me gjyshen e saj, por me një grua tjetër të quajtur Leman Ypi, gjithashtu nën mbikëqyrjen e shtetit: “Nuk mund të dalloj më kush është kush, familja ime apo e dikujt tjetër”.
Por kjo komedi gabimesh thjesht dramatizon atë që ishte tashmë e vërtetë: Askund në gruan e paraqitur në këto dosje Ypi nuk mund të dallojë askënd që i ngjan gjyshes së saj të dashur.
E përballur me këto trillime të pamëshirshme që maskohen si fakte – me një arkiv që shpesh është i padeshifrueshëm, i paplotë dhe shpesh qëllimisht shtrembërues – pse nuk duhet të angazhohet në një akt të kompensimit narrativ? Pse nuk duhet të “sfidohet poshtërimi përmes imagjinatës”, siç e thotë ajo?
Në vend të spekulimeve paranojake të regjimit të Hoxhës, ajo ofron përpjekje bamirësie për të pushtuar pikëpamjen e gjyshes së saj; Në vend të leksikut steril të burokracisë së regjimit, ajo përfiton nga imazhet e mrekullueshme të romancierit: pretendenti i urryer i Selmës i afrohet asaj në dhomën e ndenjes si “një njollë që përhapet diskretisht”; kuptimi i Leman se tezja e saj kreu vetëvrasje “ishte një nga këto zbulesa në të cilat e vërteta del gradualisht, si çarje që përhapen nëpër xham”.
Ypi rikthen dinjitetin e gjyshes së saj jo duke kryer piroteknikë filozofike, por duke rikuperuar jetën dhe gjuhën e saj. Në një skenë veçanërisht të paharrueshme, babai i Asllanit i thotë atij: “Mund të ketë kombe atje që bëjnë histori. Ne nuk jemi midis tyre, djalosh i dashur. Për ne historia është bërë.”
Për ne historia është bërë. Kështu mendon jo vetëm shqiptari, por, sigurisht, kushdo që është i detyruar të përballojë turbulencat e historisë; domethënë, të gjithë ne. Megjithatë, nëse nuk mund të bëjmë histori, të paktën mund të ribëjmë mënyrën se si keqpërdoret dhe shkatërrohet.
Mund të bëjmë përpjekje, siç ka bërë Ypi, për ta rimarrë atë dhe, bashkë me të, njëfarë dinjiteti./Tema/Katror.info
