Videot e saj ofrojnë shumë më tepër sesa terapi të të folurit dhe një moment të shkurtër pushimi nga kujdesi për fëmijët: ajo është bërë pjesë e pandashme e jetës sonë.
Shkruan: Rhiannon Lucy Cosslett, The Guardian
Në shtëpinë time, çdo ditë është një grua që fëmija im e vogël e do pothuajse po aq sa më do mua, dhe ajo quhet zonja Rachel. Nëse nuk kaloni shumë kohë me fëmijë parashkollorë, ndoshta emri zonja Rachel – disa njerëz gabimisht thonë zonjusha, por titulli zonja është i rëndësishëm, sipas meje – nuk do t’ju tingëllojë i njohur.
Megjithatë, për prindërit, gjyshërit dhe kujdestarët e tjerë, ajo është bërë pothuajse një figurë kulti. Shikoni, zonja Rachel është një engjëll, një perëndeshë që na ka dhuruar dhuntitë e saj të jashtëzakonshme për të argëtuar dhe edukuar fëmijët
Kam parë që e quajnë “dadoja e botës”, njerëzit bëjnë shaka duke thënë se duan t’i dërgojnë para në Venmo për gjithë “kujdesin për fëmijët” që ajo ofron duke mbajtur të zënë të vegjlit. Dhe është e vërtetë që ajo ka një talent unik për të tërhequr vëmendjen e fëmijëve, por përmbajtja që ajo krijon është shumë më shumë se kaq. Zonja Rachel, emri i vërtetë i së cilës është Rachel Accurso, filloi serinë e saj të videove Songs for Littles sepse ishte e zhgënjyer nga mungesa e burimeve mediatike për djalin e saj, i cili kishte vonesa në të folur dhe tha fjalën e tij të parë kur ishte dy vjeç e tetë muajsh, shkruan kolumnistja e The Guardian, Rhiannon Lucy Cosslett, përcjell Katror.info.
Si mësuese muzike në një shkollë publike parashkollore, me një sfond në edukimin muzikor dhe e martuar me një drejtues dhe kompozitor muzikor të Broadway-it, ajo ishte jashtëzakonisht e përgatitur për t’u bërë burimi që e dinte se prindërit e tjerë e kërkonin dëshpërimisht.
Duke u bërë vetë protagonistja dhe duke veshur një palë xhinse tashmë të famshme dhe një shirit rozë në kokë, ajo qëllimisht huazoi teknika nga terapisti i të folurit të ndërhyrjes së hershme të djalit të saj për të krijuar videot. Deri këtë javë, zonja Rachel ka arritur 8.6 miliardë shikime totale. Me pak fjalë, për shumë prej nesh dhe fëmijët tanë, ajo është bërë një superyll.
Tani që jemi një shtëpi e zonjës Rachel, do të pranoj se kur e hasa për herë të parë zërin e saj melodik amerikan, më dukej mjaft irritues. Ndihem keq edhe duke e shkruar këtë, sepse ajo ka bërë një ndryshim në jetën e kaq shumë njerëzve, përfshirë tonën.
Megjithatë, sa më shumë mësoja për të, aq më shumë fillova ta admiroja. Çdo gjë, nga toni i saj i ngadalësuar, mënyra si shqipton fjalët, përdor gjeste, ndërpret për pauza dhe tregon nga goja e saj kur flet, mbështetet në kërkime mbi zhvillimin e gjuhës [ajo tani po studion për një master tjetër në edukimin e fëmijërisë së hershme].
Patologët e të folurit kanë thënë se kjo është maksimumi që mund të ofrojë koha para ekranit. Në një kohë kur gjithnjë e më shumë fëmijë diagnostikohen me vonesa në të folur, çrregullime të gjuhës dhe çrregullime të spektrit të autizmit, ndërsa shërbimet e dobësuara nuk janë ende në hap, zonja Rachel po ndihmon për të mbushur këtë boshllëk.
Mbretëria e Bashkuar duket veçanërisht mbrapa në ofrimin e terapive të të folurit dhe gjuhës për fëmijët parashkollorë të financuara nga shteti. Krahasuar me programet amerikane të ndërhyrjes së hershme, mungesa e mbështetjes është tronditëse.
Megjithëse dimë se pesë vitet e para janë vendimtare për zhvillimin e fëmijës, vite të tëra me nënfinancime qeveritare dhe mungesë angazhimi ndaj ofrimit për nevoja të veçanta arsimore dhe aftësi të kufizuara [SEND] do të thotë se fëmijët me vonesa në të folur janë lënë pas dore pikërisht kur kanë më shumë nevojë për ndihmë.
Sekretari aktual i arsimit duhet ta prioritarizojë këtë çështje me urgjencë. Është e vështirë të nënvlerësosh sa shumë do të thotë zonja Rachel për prindërit dhe kujdestarët e tjerë. Prindërit modernë thonë se ndihen më të rraskapitur dhe më të izoluar se kurrë, dhe ajo që ofron është shumë më tepër sesa një pushim i përkohshëm nga kujdesi për fëmijët.
Nuk është rastësi që kanali i saj u bë i famshëm gjatë pandemisë, kur prindërit po përballeshin me vështirësi të mëdha. Kam humbur numrin e videove që kam parë duke e lavdëruar atë, nga njerëz që ndajnë momentet kur fëmijët e tyre arritën pika kulmore falë këngëve të saj, deri tek shakatë e ndyra për tekstet e saj dhe lutjet që të mos anulohet kurrë.
Pas humorit, megjithatë, qëndron një ndjenjë shumë reale: ajo është bërë pjesë e strukturës së jetës sonë dhe jetës së fëmijëve tanë. Për fëmijët dhe prindërit e tyre, disponueshmëria e mediave të tilla është dyfish e rëndësishme. Nuk do ta harroj kurrë herën e parë që hasa në një episod të Something Special, shfaqja e CBeebies që përdor shenjat Makaton, të folurit dhe simbolet për të ndihmuar fëmijët të mësojnë si të komunikojnë dhe zhvillojnë aftësitë e gjuhës.
Kisha lot që më rridhnin në fytyrë sepse nuk kishte asgjë të ngjashme kur vëllai im autik, tani në të 30-at dhe minimalisht verbal, mund të kishte përfituar më shumë prej saj. [Të paktën kishim – The Raggy Dolls, seriali vizatimor për lodrat “e refuzuara” që nxisnin empati për fëmijët me aftësi të kufizuara]. Askush nuk thotë se ekranet janë një zëvendësim për terapinë e duhur, profesionale dhe të financuar të të folurit, por është progres.
Bota duket si një vend mjaft i errët në këtë moment, dhe shpresoj që nuk do të tingëlloj tepër patetike kur të them se, nëse jeni duke kërkuar shenja shprese, nuk do të ishte keq të ndaleni tek zonja Rachel. Këtë vit, ajo ka mbledhur para për fëmijët në Gaza duke bërë video për fansat e saj të vegjël dhe përmes punës së saj si ambasadore për Save the Children.
Çfarë po funksionon?
Dashuria e djalit tim për librat e tij me muzikë klasike po bën që të konsumojmë bateri si kurrë më parë. Ato janë rreziqe shumë të mëdha për fëmijët nëse gëlltiten, prandaj, edhe pse i mbajmë larg tyre, ndjej një lloj shqetësimi që i kemi në shtëpi.
Prandaj u gëzova kur pashë që Energizer ka projektuar një bateri të re litiumi në formë monedhe, e cila jo vetëm që ka shije të hidhur, por lëshon edhe një ngjyrë blu kur bie në kontakt me lagështirën, si pështyma. Kjo mundëson që të kërkohet menjëherë ndihmë mjekësore nëse është e nevojshme. Fatkeqësisht, ato ende nuk janë të disponueshme në Mbretërinë e Bashkuar, por shpresoj se do të jenë së shpejti, sepse mund dhe do të shpëtojnë jetë.
Çfarë nuk po funksionon?
Koha po bëhet më e ftohtë dhe fëmija im i vogël refuzon me këmbëngulje të mbajë kapelë. Të paktën pranon të veshë xhup, kështu që komentet e padëshiruara nga të huajt janë minimale.
Ka një arsye pse një fotografi e një nëne që mban një tabelë ku shkruhet: “FËMIJËT E MI KANË XHUPA, POR NUK DUAN T’I VESHIN TANI” vazhdon të bëhet virale. /The Guardian
Përgatiti:
