Prej disa vitesh, mund të ndodhë që të hasni në Instagram foto që tregojnë njerëz që punojnë të qetë pranë pishinës apo buzë detit, me një MacBook mbi kofshë, ndoshta me një koktej pranë dhe me këmbët e tyre të nxira nga dielli në sfond.
Është ky imazhi që të vjen shpesh në mendje kur dëgjon për “nomadët dixhitalë”, pra përnjerëzit që punojnë me kompjuterin e tyre tërësisht nga distanca, shpesh duke përfituar nga fleksibiliteti që të jep mungesa e një zyre fikse për të jetuar disa muaj në shtëpi, por dhe për shumë muaj në vende tëndryshme të botës, mundësisht duke pushuar si një turist.
Gjatë bllokimeve për shkak të pandemisë, shumë njerëz kanë pasur përvojat e tyre të para me punën në distancë, ndonjëherë duke e kuptuar se nuk ishte e nevojshme që të shkonin çdo
Mundesh me e lexu edhe…
ditë në një vend për të kryer punën. Ndërsa shumë njerëz e ndjenë mungesën e zyrës dhe u kthyen nërastin e parë që iu dha mundësia, ajo përvojë ka nxitur tek shumë të tjerë dëshirën për ta vazhduar punën nga shtëpia, ndoshta me një orar më fleksibël, dhe në disa raste me mundësinë e ndryshimit periodik të qytetit ku banojnë.
Sipas të dhënave nga “MBO Partners”, një kompani amerikane që i ndihmon punëtorët e vetëpunësuar me nënshkrimin e kontratave, në vitin 2019 kishte 7.3 milionë njerëz në botë që bënin një jetë prej “nomadi dixhital”.
Kjo shifër është dyfishuar në harkun e 3 viteve:këtëvit ka 16.9 milionë njerëz që punojnë ngadistanca, nënjë kohë që udhëtojnë për periudha të gjata kohore. Nuk është ende një fenomen masiv, por sigurisht një mënyrë jetese, të cilën po e provojnë një numër gjithnjë e më i madh njerëzish.
Me disa kënaqësi të mëdha, por edhe me pasoja të nënvlerësuara individuale e sociale.Veronika Duriavig është 32 vjeç. Ajo është rritur në luginat e Natisone, në malet e provincës së Udines, por ka jetuar aty-këtu që nga shtatori i vitit 2019. Këto ditë ajo po punon nga Kosta Rika, ku planifikon të qëndrojë të paktën disa javë.
Por muajt e fundit ka qenë në Islandë, Ishujt Balearik dhe Ishujt Kanarie, duke u ndalur herë pas here në Friuli. Ajo punon në fushën e grafikës për kompani të ndryshme, të mëdha dhe të vogla, Para se të ngrinte kompaninë e saj, ajo kishte punuar për 9 vjet në agjenci të ndryshme në zonën e Udines, duke u zhgënjyer gjithnjë e më shumë.
“E kam vuajtur shumë qëndrimin në zyrë nga 10-12 orë në ditë. Ndjeva se diçka nuk shkonte me atë mënyrë jetese. Me dukej shumë kufizuese, edhe pse vetë puna më pëlqente shumë. Nëatë kohë mua më dukej si e vetmja mundësi e mundshme. Prindërit e mi kishin punuar për 30 vjet në fabrikë, gjithmonë në të njëjtin vend, dhe unë nuk kisha dëgjuar asnjëherëpër lloje të tjera pune. Kur iu ankova miqve për këtë, më thanë se nuk kishte alternativë, se këtë po bënin të gjithë”– tregon ajo/Katror.kinfo
Përgatiti:
