Kur Miroslav “Çiro” Blazheviq ishte 16 vjeç, nëna e tij donte që ai të bëhej prift. Megjithatë, me të mbërritur në manastir, ai ra në dashuri me një murgeshë dhe shpejt u bë e qartë se e ardhmja e tij qëndronte diku tjetër.
Futbolli ishte thirrja e tij e vërtetë. “Jam shumë me fat që kam një punë që e dua”, thotë zakonisht kroati i lindur në Bosnje. Dhe ai e ka ushtruar këtë profesion për më shumë se një gjysmë shekulli. Në vendlindje e quajnë “trajnerin e të gjithë trajnerëve”.
Megjithatë, nëna e tij kishte një kontribut vendimtar në karrierën e tij, pasi ajo i mësoi atij sekretin e parandalimit të konflikteve midis personazheve të ndryshëm. Receta ishte e thjeshtë: Nëse A flet keq për B-në, shkoni te B dhe thuajini se A nuk mund të ndalojë së lavdëruari atë.
Mundesh me e lexu edhe…
Blazheviq është i njohur në mbarë globin për stërvitjen e ekipit jashtëzakonisht të talentuar kroat të viteve 1990 dhe aftësitë e tij menaxhuese ishin çelësi për të nxitur të gjithë egot në dhomën e zhveshjes për të tërhequr futbollistët drejtë një qëllimi të caktuar dhe të përbashkët. Në një deklaratë të kohëve të fundit, Blazheviq deklaroi: “Unë kam trajnuar Kroacinë për më shumë se gjashtë vjet dhe nuk ka pasur asnjë përçarje midis lojtarëve, edhe pse ajo mund të kishte shpërthyer shumë lehtë.”
Për shembull, pasi u informua se Alen Bokshiq ishte në humor të keq sepse Davor Shuker po merrte të gjitha lëvdatat e shtypit, Blazheviq zbatoi këshillën e nënës së tij. Sipas historisë së tij, ai mundësoi Bokshiqit që “aksidentalisht” ta dëgjonte duke thënë se Shuker ishte i mërzitur që nuk ishte në gjendje të shënonte pa ndihmën e sulmuesit. Sigurisht, Shuker nuk tha kurrë diçka të tillë, por Blazheviqit kjo nuk i interesoi aspak. Truku e parandaloi xhelozinë e dyshes e tij të sulmit ndaj njëri-tjetrit.
Kroacia ishte një nga skuadrat më të mira në botë ato ditë, me Robert Prosineçkin, Zvonimir Bobanin dhe Aljosha Asanoviqin që drejtonin mesfushën; Robert Jarni vraponte lart e poshtë në krahun e majtë; Slaven Biliç ishte shtyllë e mbrojtjes, ndërsa Shuker, Bokshiq dhe Goran Vlahoviq ishin përgjegjës për shënimin e golave.
Ata kishin shkëlqyer në Euro ’96 në Angli, por kampionët e ardhshëm Gjermania i eliminuan në çerekfinale në atë që ishte ndoshta loja më e mirë e Matthias Sammer për kombëtaren gjermane.
Dy vjet më vonë, kroatët u hakmorën duke mposhtur ekipin e Berti Vogts 3-0 në çerekfinalet e Kupës së Botës në vitin 1998. Edhe pse Bokshiq humbi turneun për shkak të lëndimit, Blazheviq e udhëhoqi skuadrën në vendin e tretë. Mund të ishte edhe më mirë, por kroatëve finalen ua pamundësoi Lilian Thuram. Dy golat e vetëm të shënuar nga francezi legjendar për kombëtaren e tij e penguan Kroacinë të shënonte një tjetër fitore të famshme, pasi Vlahoviq humbi një mundësi të artë për të barazuar në sekondat e fundit.
Pak e dinë se si filloi gjithçka. Blazheviq u detyrua të punonte si portier pasi emigroi në Zvicër në vitet 1960, ndërsa mësoi frëngjisht për të filluar karrierën e tij si trajner. Suksesi në klubin zviceran Sion u pasua nga një promovim në ekipin kombëtar të Zvicrës, dhe Blazheviq më vonë pretendoi se ai ishte i huaji i parë që mori drejtimin e kombëtares zvicërane, megjithëse në fakt trajneri i parë i huaj i Zvicrës ishte austriaku Karl Rappan.
Blazheviq kishte dhuratën jashtëzakonisht të fuqishme të karizmës. Ashtu si në rastin me Bokshiqin dhe Shukerin, e vërteta ishte më pak e rëndësishme për të sesa rezultati i veprimeve të tij. Ai përdor aftësitë e tij për të rreshtuar njerëzit prapa tij dhe lojtarët ishin të gatshëm të lëviznin malet për të.
Rezultatet ishin, nganjëherë, të jashtëzakonshme. Kur Blazheviq shkoi në Dinamo Zagreb në vitin 1980, klubi ishte në rrëmujë totale, pasi kishte përfunduar i 12-ti në ligë dhe pa një titull lige për 22 vjet. Çiro e ndryshoi këtë dhe Dinamo u kurorëzua kampion i Jugosllavisë në vitin 1982.
Në vitin 1983, Blazheviq mori frenat e Grasshoppers në rrethana të vështira, pas vdekjes së papritur të trajnerit legjendar Hennes Weisweiler, por e mbajti ekipin në rrugën e duhur dhe i ndihmoi të mbronte titullin. Kur ai mbërriti në Prishtinë në vitin 1986, kryeqyteti i Kosovës përjetoi një eufori futbolli.
Federata e futbollit të Bosnje dhe Hercegovinës iu drejtua atij në vitin 2008, pasi Meho Kodro u dëbua dhe yje të shumtë u përgatitën për të hyrë në grevë. Blazheviq arriti të mbante rreshtoi pjesën më të madhe të vendit pas projektit të tij, e që ishte një detyrë pothuajse e pamundur, dhe, pavarësisht se u largua pas humbjes nga Portugalia në play-off për për Kupën e Botës 2010, ai kishte hedhur themelet për ekipin që u kualifikua për Kampionatin Botëror në Brazil, në vitin 2014./Katror.info
Përgatiti:
