Në përvjetorin e pavarësisë së Kosovës njëra prej çikave të ndrituna të Prishtinës, të cilat jo më kot thuhet se po na zdritin fytyrën, na kujton se jemi ne të gjithë ata që duhet ta bëjmë ndryshimin për të mirën e shtetit, duke filluar nga pragu i shtëpisë.
Gazetarja Fjolla Hajrizaj përmes një shkrimi shpreh dëshirën që në këtë përvjetor të shtohet dashuria e ndërsjellë mes shtetit e qytetarëve.
Shtet pa njerëz nuk ka dhe përparimi mes të tillësh është veç ideal i munguar… Edhe paqja ka nevojë për njerëz të Kosovës që ndryshimin e nisin prej pragut të shpisë dhe këtë vend e bëjnë të jetueshëm!
Fjolla Hajrizaj, gazetare
Lexoni shkrimin e plotë:
Mundesh me e lexu edhe…
Mes elegjisë dhe urimit, e gëzofsh shtetësinë Kosovë!
Vitet e shkuara ishin vite mbijetese…Ti fëmijë i traumatizuar që dita e ditës po i merrte këmbët… Sot u bënë 15 vjet dhe nuk mjafton që festa të bëhet duke uruar dhe fryrë qirinjtë.
Të qenit një shtet adoleshent, nënkupton se mbi ty bie përgjegjësia e rritjes, përmirësimit dhe formësimit për hir të së ardhmes.
Mes nesh ka vend për pesimizëm sepse dekadat migjeniane të bëjnë të kesh frikë nga shpresa dhe ëndrrat, por edhe për optimizëm se një vullnet i paguar me qindra jetë është jetësuar.
Do të doja që më shumë me të dashtë e me na dashtë, ngase më shumë se ç’duhet e ndajmë shtetin nga individi.
– Po, je në të drejtën tënde që të zgjohesh çdo ditë me mllef dhe të pyesësh çka bëri shteti për shëndetësinë, ku është drejtësia? A mbijeton njeriu ideal në këtë vend apo i duhet një i njohur gjithkund se sistemi nuk funksionon? Ndryshimi i njëmendtë a do të vij? Kur? Nga kush?
Gjithsesi përtej këtyre dilemave, rutinës shpresë këputëse, jemi ne… ne që mbase harruam ndryshimin që nis në pragje shtëpish.
– TY, kush të ndalon të ndihmosh dikë, t’i buzëqeshësh dikujt, ta lexosh një libër më shumë? Ta sfidosh injorancën dhe rehatinë, ta shkruash a ta thuash një të vërtetë? …Ka shumë që mundemi të bëjmë ne për shtetin derisa presim për ta marrë feedbackun e dëshiruar prej tij. Rruga është e gjatë, e çka na pengojnë janë mendtë e shkurta dhe mendimi se ne nuk kemi hiç faj për regresin.
Imazh Kosove… nganjëherë ikin dritat, kabllo elektrike të ngatërrohen mbi kokë, asgjë nuk shkon dhe lindin pyetjet:
-Kush i mbushë rrugët plot bërllok?
-Kush ushtron dhunë ndaj kafshëve të rrugës për t’u ndjerë më mirë pastaj?
-Kush nuk di të thotë: më fal, të lutem, faleminderit?
– Kush bën dasmë çdo natë në ndërtesë kolektive ku jetojnë dhjetëra njerëz?
– Kush mendon se personalja është publike? -Dita e kujt agon e perëndon me preokupim për reality show? E kujt është kjo kulturë?
E dikujt që jeton mes nesh dhe kjo gjë i duket krejt normale!
Nganjëherë mendoj se çka do të na shpëtonte është që të bashkohemi për të mirën, ashtu siç komentojmë për të keqen.
Shtet pa njerëz nuk ka dhe përparimi mes të tillësh është veç ideal i munguar.
E di që ka njerëz që në fund gjithçka prishin, por edhe kalaja e Rozafës ka pasë nevojë për të flijuar, edhe lufta për trima/trimëresha që sot s’janë. Edhe paqja ka nevojë për njerëz të Kosovës që ndryshimin e nisin prej pragut të shpisë dhe këtë vend e bëjnë të jetueshëm.
Për fund, për t’i bishtnuar ndonjë elegjie poetenciale, të lutem ty e dashur Kosovë njerërzve që nuk duan të ushqejnë ëndrra për ikjen, u jep arsye që të qëndrojnë dhe të rriten me ty! Të tjerët fali nuk e dinë çfarë bëjnë ose nuk të duan më shumë!
Dora e Zotit u ndjeftë mbi mëmëdhenë e ngritur nga gërmadhat, dashuria e tij qoftë me krejt ata që mbrojnë idealet. /Fjolla Hajrizaj
Përgatiti:
