12 nga filmat më të mirë për të parë këtë dhjetor

Këta janë filmat që duhet të shikoni këtë muaj sipas rekomandimit të Nicholas Barber të BBC-së.

Beatles ’64

Ishte në shkurt të vitit 1964 që SHBA-ja i dha dorëheqje Beatlemanisë. Katërshja e famshme kaloi tre javë në vendin që i kishte ndikuar kaq shumë, dhe vizita e tyre përfshinte një paraqitje në The Ed Sullivan Show, e cila u pa nga 73 milion njerëz, si dhe koncertin e tyre të parë në SHBA në Washington DC. Beatles ’64 është një kronikë intime e atyre javëve të çmendura, prodhuar nga Martin Scorsese dhe e drejtuar nga David Tedeschi.

Në film përfshihen intervista të reja me Paul McCartney dhe Ringo Starr, së bashku me kolegë si Smokey Robinson dhe Ronnie Spector (që vdiq në 2022), por atraksioni kryesor i filmit është pamja e rrallë e regjistruar në atë kohë nga dy realizatorët legjendarë të dokumentarëve, Albert dhe David Maysles. “Vëllezërit Maysles ishin pionierë të kinemasë direkte, siç e quajtën ata,” tha Tedeschi në Rolling Stone. “Në atë pamje, mund të shihni që Beatles janë shumë të relaksuar. Ka diçka në energjinë e Al dhe David që i qetësoi njerëzit dhe i lejoi të projeksiononin diçka në film.”

U publikua më 29 nëntor në Disney+.

The Return

Ralph Fiennes dhe Juliette Binoche luajtën së bashku në The English Patient në vitin 1996 dhe tani janë bashkuar në The Return, një tjetër dramë epike që trajton shenjat mendore dhe fizike të lëna nga lufta. E shkruar dhe e drejtuar nga Uberto Pasolini, kjo saga me shpata dhe sandale bazohet në pjesën e fundit të Odiseadës së Homerit, në të cilën Odiseu (Fiennes) kthehet në Ithakë pas një dekade luftimesh me Trojanët dhe një tjetër dekadë përballë monstrave gjigante.

Gruaja e tij besnike, Penelope (Binoche), ka qenë e zënë duke u përpjekur të ndalojë pretenduesit e shumtë që janë të gatshëm të marrin pasurinë e tij, por Odiseu mund të jetë shumë i dëmtuar për të ndërhyrë para se të jetë tepër vonë. “Është e vrazhdtë, e ndyrë dhe përfundimisht e përgjakur, por merr kohën e saj dhe peshojnë çdo fjalë,” thotë Steve Pond në The Wrap. “Fiennes është madhështor si Odiseu, fytyra e tij një hartë shqetësimesh dhe zëri i tij një instrument virtuoz.”

Do të publikohet më 6 dhjetor në SHBA.

Better Man

Robbie Williams u bë i njohur si anëtar i grupit britanik të djemve, Take That, para se të bëhej një artist solo jashtëzakonisht i suksesshëm, por i njohur gjithashtu për skandalet. Ai është një kandidat ideal, atëherë, për një biografi të një ylli të pop-it. Por Better Man, e drejtuar nga Michael Gracey (The Greatest Showman), është më ndryshe nga sa mund të sugjerojë kjo.

Jo vetëm që është ndryshe në mënyrë të pazakontë në lidhje me të meta të Williams-it, por ka një novacion guximtar dhe të çuditshëm: Williams përfaqësohet si një majmun CGI, i luajtur nga Jonno Davies në një kostum për kapjen e performancës. “Rezultati është një film që ndjehet madhështor, i shpërthyer, thellësisht personal dhe i lidhur,” thotë Kristy Puchko në Mashable. “Është një përzierje e Billy Elliot, Rocketman dhe Planet of the Apes. Dhe është shumë më tepër. I pasur me emocione të gjalla, numra muzikorë që lëkundin trupin, performanca guximtare dhe një butësi e zjarrtë, Better Man më shumë se sa shkund. Ai mbretëron.”

Publikoheht më 25 Dhjetor në SHBA dhe Suedi, dhe më 26 Dhjetor në MB, Irlandë dhe Australi.

Nightbitch

Adaptuar nga romani i Rachel Yoder dhe me regji nga Marielle Heller (Can You Ever Forgive Me?), filmi me titullin guximtar Nightbitch është një komedi horror që ka në rolin kryesor Amy Adams si një nënë e lodhur dhe e mërzitur që është qëndruese në shtëpi për djalin e saj të vogël. Ajo ndjen se ka humbur identitetin e saj si artiste, nuk ndihet pjesë e nënave të tjera të përjashtuara dhe bashkëshorti i saj (Scoot McNairy) nuk e vlerëson atë që po kalon.

Në këtë moment, filmi kalon nga komedia observuese në një horror të çuditshëm me trup: ajo beson se po rrit qime dhe dhëmbë dhe po kthehet në një qen. “Adams po e shijon rolin e nënës, duke marrë përsipër skenën me një energji të rinovuar,” thotë Jourdain Searles në Little White Lies. “McNairy është në formën më të mirë komike si bashkëshorti pa mend që e sheh rritjen e djalit të tij si një mbikëqyrje. Nuk ka dyshim për të vërtetat universale pas tregimit. Nightbitch është për nevojën e një nëne për të qenë e lirë.”

Publikohet më 6 Dhjetor në SHBA, Kanada, MB dhe Irlandë.

The Count of Monte-Cristo

Vitin e kaluar, kompania franceze e produksionit e Dimitri Rassam, Chapter 2, nxori dy epika të shtrenjta të adaptuara nga romani i Alexandre Dumas, The Three Musketeers. Si të mos mjaftonte kjo, kompania ka përfunduar tani një tjetër adaptim të Dumas, një film tre-orësh që kalon nëpër romanin e tij klasik të hakmarrjes, maskimit dhe luftërave me shpatë, The Count of Monte-Cristo. Pierre Niney luan rolin e Edmond Dantès, një marinari të ri që akuzohet padrejtësisht për tradhti në fillim të shekullit të 19-të.

Ai është burgosur në një burg të vogël në një ishull për vite me radhë, por një shok i tij i burgut i tregon për një thesar të fshehur dhe ai përfundimisht realizon hakmarrjen e tij të kujdesshme. “Ky adaptim i mrekullueshëm është një nga përkthimet më të mira të veprës së Dumas deri më sot,” thotë Linda Marric në HeyUGuys. “Çdo kthesë dhe kthesë e intrigës është e dorëzuar me impakt maksimal, [por] përfundimi i filmit është një reflektim i frikshëm mbi koston e hakmarrjes dhe rreziqet e lejes së obsesionit të udhëhoqë jetën e dikujt.”

Publikoeht më 20 Dhjetor në SHBA.

Kraven the Hunter

Ka qenë një vit relativisht i qetë për filmat superheroikë, por tashmë kanë dalë dy të tillë në Universin e Spider-Man-it të Sony-t, që do të thotë se ata përqendrohen te personazhet mbështetës nga komikat e Spider-Man-it të Marvel, por nuk përfshijnë vetë Spidey-n. As Madame Web dhe as Venom: The Last Dance nuk ishin një triumf, po të themi të drejtën, por ndoshta filmi i tretë i këtij viti në SSMU, Kraven the Hunter, do të jetë më i suksesshëm. Aaron Taylor-Johnson luan rolin e një gjuetari rus të kafshëve të mëdha me forcë të përmirësuar dhe shqisa të përshkallëzuara.

Ariana DeBose është interesi i tij romantik, Russell Crowe është babai i tij gangster, dhe Alessandro Nivola është një tjetër armiq i Spider-Man-it, Rhino. Më intrigues është fakti që regjisori, JC Chandor, është i njohur për dramë të zymtë (Margin Call, All is Lost, A Most Violent Year) dhe ka sugjeruar se Kraven the Hunter do të jetë një tjetër prej tyre. “Sony ndoshta nuk do të dëshironte që të nisim me këtë,” tha Chandor për Esquire, “por historia është një tragjedi. Kur të rrokullisen titujt e fundit të filmit, nëse keni qenë të vëmendshëm, nuk do të ndiheni se gjithçka do të përfundojë mirë.”

U publikua më 12 Dhjetor në kinema ndërkombëtarisht.

The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim

Një dekadë pas adaptimit të fundit të madh në ekranin e vogël të Tolkiens – The Hobbit: The Battle of the Five Armies të Peter Jackson – është koha për një tjetër film që vendoset në Tokën e Mesme. Jackson është producenti ekzekutiv, dhe shkrimtarja e tij e zakonshme, Philippa Boyens, është producente. Por The War of the Rohirrim është ndryshe nga punët e tyre të mëparshme. I vendosur dy shekuj para filmave të Jackson-it, ai merr historinë nga një shtesë në fund të romanit të Tolkien-it, kështu që personazhet kryesore nuk janë parë më parë në ekran.

Ai gjithashtu ka një regjisor japonez, Kenji Kamiyama, i cili ka realizuar një animacion në stilin e anime-së japoneze. “Kur sugjeruan anime-n, aty u ndez mendja ime,” tha Boyens për Entertainment Weekly. “Menjëherë më erdhi ideja për të treguar këtë histori… E ndjeva se do të funksiononte për anime sepse është kaq e bazuar në personazhe dhe gjithashtu e mbyllur brenda botës së saj. Flitet për disa aspekte që funksionojnë shumë mirë me tregimet japoneze.”

U publikua më 11 Dhjetor në kinema ndërkombëtarisht.

Mufasa: The Lion King

The Lion King ka qenë një sukses i madh si film vizatimor, muzikë e skenës dhe ripërtëritje fotorealiste e kartonit, dhe tani ky franqizë rikthehet me forcë me Mufasa: The Lion King, një parakalim për ripërtëritjen fotorealiste. Ai tregon historinë e si babai i Jetim, Mufasa, e bëri udhëtimin e tij të rrezikshëm në Tokat e Gëzimit, i shoqëruar me këngë të reja nga Lin-Manuel Miranda. Pjesa më befasuese e filmit është regjisori i tij, Barry Jenkins, i njohur më së shumti për dramën e tij të fituar me Oscar, Moonlight.

Ai është kritikuar për marrjen përsipër të një parakallimi të Disney-t, por ai ka thënë se skenari i Jeff Nathanson e bindën që ky projekt ishte i duhuri për të. “E gjeta historinë jashtëzakonisht emocionuese,” tha Jenkins për The New York Times. “Ka një personazh të cilin ne e njohim si të shkëlqyer ose të mbretëror, dhe kemi mundësinë të shqyrtojmë se si erdhi në ekzistencë ky person. Po ashtu, po shqyrtojmë se çfarë e bën disa njerëz të mirë dhe të tjerët të keq, dhe si njerëzit nuk janë thelbësisht një ose tjetri.”

U publikua më 15 Dhjetor në kinema ndërkombëtarisht.

Nosferatu

Përshtatja e FW Murnau-t për Drakulën, Nosferatu, doli më shumë se 100 vjet më parë, por ende mbetet filmi më i frikshëm ndonjëherë për vampirët në kinematografi. Robert Eggers, regjisori i The Witch dhe The Lighthouse, është një adhurues kaq i obsesionuar i filmit saqë e ka ngritur atë si një shfaqje shkolle kur ishte 17 vjeç, dhe tani ka shkruar dhe drejtuar një rimarrje të tijën me Bill Skarsgård si konti i pafund Orlok, Nicholas Hoult si agjenti i pasurive të patundshme që e viziton në kalatë e tij në Transilvani, Lily-Rose Depp si gruaja që bie nën spellin e Orlokut dhe Willem Dafoe si një ekspert i legjendës për vampirët.

Eggers i tha Anthony Breznican në Vanity Fair se Nosferatu i tij ka një ambient të autentiçëm të shekullit të 19-të – dhe një vampir të autentiçëm të shekullit të 19-të gjithashtu. “Ky Orlok është më shumë një vampir folklorik sesa ndonjë version tjetër filmi. Kjo do të thotë që ai është një njeri i vdekur… Për herë të parë në një histori Drakula ose Nosferatu, ky djalë duket si një fisnik i vdekur transilvan. Çdo gjë që ka veshur, deri tek takat e këpucëve të tij, është ajo që ai do të kishte veshur. Kjo nuk ka ndodhur kurrë më parë.”

U publikua më 25 Dhjetor në SHBA, Kanada, Meksikë dhe Spanjë.

That Christmas

Disa histori që ndërthuren gjatë një sezoni festash të përsosur në Angli? Një djalë i turpëruar që ngatërrohet para vajzës që adhuron? That Christmas mund të jetë një film vizatimor, por është e lehtë të kuptohet se është shkruar nga Richard Curtis, romancieri sti i butë që shkroi dhe drejtoi Love Actually. E frymëzuar nga tre libra për fëmijë, të shkruar gjithashtu nga Curtis, kjo është një animacion i ngrohtë i vendosur në një fshat bregdetar të bukur në Suffolk.

Santa Claus (i dhënë zë nga Brian Cox) po vjen në qytet, por një borë e madhe mund të ndalojë banorët të kalojnë ditën e madhe së bashku. Ky “veçori e këndshme për festat ofron diçka për të gjithë, veçanërisht për ata që emocionohen nga historitë e shkëlqyera për lidhjen njerëzore,” thotë Kate Erbland në IndieWire. “Të vjetrat mbeten të vërteta për këtë, batutat e çuditshme për festat: është një dhuratë që ia vlen të zbërthehet dhe të ndahen me ata që do më shumë.”

U publikua më 6 Dhjetor në Netflix ndërkombëtarisht.

A Complete Unknown

Bob Dylan ka pasur një karrierë kaq të gjatë dhe novatore saqë do të ishte e pamundur të përmblidhej në një biografi të zakonshme: kur Todd Haynes bëri I’m Not There, ai përdori gjashtë aktorë të ndryshëm (përfshirë Cate Blanchett) për ta luajtur atë në gjashtë storyline të ndryshme. Qasja e James Mangold në A Complete Unknown është të qëndrojë tek vitet e hershme të Dylan-it, veçanërisht ngritja e tij në famë si një këngëtar folk në Greenwich Village të New York-ut dhe kthimi i tij i diskutueshëm në rock’n’roll të shtyrë nga gitara elektrike në 1965. Timothée Chalamet ka rolin kryesor dhe tashmë po përflitet për një nominim për Oscar.

“Pjesëmarrësit në Oscar nuk mund të qëndrojnë pa një biografi,” thotë Caryn James nga BBC. “Merrni parasysh këtë: A Complete Unknown është drejtuar nga James Mangold, i cili drejtoi një tjetër biografi muzikore që përpiqej për çmime, Walk the Line (2005). Reese Witherspoon fitoi Oscar-in për aktoren më të mirë për rolin e saj në atë film si June Carter Cash dhe Joaquin Phoenix mori një nominim për aktorin më të mirë si Johnny Cash. Nëse nuk ka ndonjë tjetër, A Complete Unknown mund të sjellë për Chalamet nominimin e tij të dytë, pas Call Me By Your Name.”

Pubblikohet më 25 Dhjetor në SHBA.

Babygirl

Shkrimtarja dhe regjisori Halina Reijn (e njohur për Bodies Bodies Bodies) e çon trillerin erotik në epokën post-Me Too me Babygirl, një film që sjell kompleksitet dhe realizëm në një premisë që do të kishte ngacmuar Adrian Lyne dhe Paul Verhoeven në vitet 1980 dhe 1990. Personazhi i Nicole Kidman është CEO-ja shumë e admiruar e një firme teknologjie në New York, përveçse gruaja e shkëlqyer e një regjisori teatri të njohur (Antonio Banderas).

Por ajo ka dëshira sekrete dhe të pa realizuara që zgjojnë interesin e një internisti të ri dhe të paqëndrueshëm, të luajtur nga Harris Dickinson. A do të rrezikonte gjithçka duke filluar një aferë me një punonjës që është gjysmë moshe më e re se ajo? “Nuk ndodh shpesh që ky tabù në vendin e punës të jetë kaq tërheqës si në Babygirl, një dramë psikologjike që të fiksin,” thotë Johnny Oleksinski në New York Post. “Është e vështirë të imagjinohet që publiku të jetë më i mbërthyer nga ndonjë film tjetër këtë vit, kaq seksi dhe emocionues është ky tregim nga fillimi deri në fund.”

Publikohet më 25 Dhjetor në SHBA. /Katror.info