Si fëmijë e kam dashur lojën derisa terri binte, nuk ma ndiente fort për datat dhe ditët, madje për habinë time ndërronin dhe stinët dhe rritesha unë.
Por, edhe atëherë si tani, diçka seç më mbante peng dhe vetëm argëtimi sikur nuk bënte për mua që në vend lodrash kërkoja lapsa dhe fletore. Simbol i rritjes sime u bënë ëndërrimet për shkollën.
Kur erdhi dita të prezantohem me shkollën u ndjeva sikur për herë të parë në jetë i bëra vetes një vend… një vend nga i cili nuk do të doja të ikja shpejt dhe më kujtohet se më thanë mos ke frikë se “arsimi zgjat gjithë jetën”.
Mundesh me e lexu edhe…
Në shkollë e gjeta simbolin, modelin e asaj çka doja të isha… figurën fisnike të mësuesve të mi.
Pra, ishte një kohë dhe një vend kur unë pavetëdijshëm do ta pranoja rolin e nxënëses së përjetshme dhe të kisha model mësuesit që po i uroj sot.
Me sytë dhe brishtësinë e një shpirti fëmijëror e kuptova se ndikimi dhe pesha e tyre në jetën time do të ishte i pamatshëm.
Ata/ato ishin familja që e zgjodha dhe do ta zgjedhja gjithmonë sepse më ndihmuan ta gjej shtegun/rrugëdaljen.
Pas familjes sime për të qenë versioni më i mirë i vetes më ndihmuan mësuesit dhe librat e mirë, që mësova që t’i çmoj falë tyre.
Kisha shumë mësues në familje për ta ditur saktë se çka do të thotë një jetë dedikuar të tjerëve, një jetë në bankat e shkollës, një jetë në shërbim dhe transmetim të dijes.
Të gjithë mësimdhënësit, që gjatë kohës së shkollimit i kam quajtur siç e donte zakoni edhe arsimtarë edhe profesorë, ma mundësuan të kuptoj se për kë bien këmbanat e jetës sime sepse ajo që mora nga ta përveç shkollës formale ishte dhe shkollë jete.
Gjithsesi, e çmoj termin mësues ndër të tjerë sepse e përshkruan saktë atë që ata e bëjnë për ne, na mësojnë. Mësimi i tyre për mua ishte mësim mbi njerëzinë, etikën dhe estetikën, të panjohurës dhe të njohurës. Ajo çka nga ta mësova ishte, jo një njohje dosido, por e vetes dhe e krejt kuptimeve të munguar.
Ajo çka ushqeva nga i gjithë ky respekt dhe dashuri për figurën e tyre, ishte shkrimi, u bëra nxënësja e letrave dhe ky epitet kurrë nuk m’u hoq,… nuk më la dhe nuk e lashë.
Në fillim shkrimin e kisha si një urë për t’u bërë krenaria e tyre, por më vonë m’u bë edhe krejt çka unë jam dhe gjuhë që shpirti im e zgjodhi për të qëndruar gjithmonë në mesin e të gjallëve.
Të tillët, mësuesit e mi të mirë, nuk kam lënë vend pa i përmend dhe treguar se sa mirënjohëse jam. Mirënjohja është diçka përtej datave dhe simbolikave, është aty për te ta kujtuar qenësinë, për të ta sjellë një copë vetvete në mesin e kaosit.
Figura e mësimdhënësit vazhdon ta prij listën time, t’i bëj ballë çdo modelit tjetër të njeriut që do të mund të bëhesha, a do të doja të isha. Prandaj, në vend të urimit klasik dhe të fjalëve që mbeten pa u thënë, të dashur mësimdhënës, më lejoni t’iu uroj shëndet, frymëzim për të përjellë atë që e dini dhe për ta mësuar atë çka nuk e dini akoma. Dijeni një gjë: profesioni juaj i nderit është profesion pa skadencë, është i shenjtë e i shtrenjtë, i pamohueshëm, i pamatshëm!
Prandaj, ju lutem sot që për hir të studentëve të përjetshëm t’ia riktheni këtij profesioni lavdinë e trazuar dhe të jeni edhe më tej përfaqësues të dritës në fund të tunelit.
Përgatiti:
