Shkruan: Rita Berisha
Italia njihet si një ndër destinacionet kryesore turistike, me qytete historike, por edhe peizazhe e plazhe magjepsëse.
Kështu edhe një katroriste bashkë me shoqni vendosën disa ditë me i kalu në rajonin që ne e njohim si Kalabri e Italianët e quajnë Puglia.
Mundesh me e lexu edhe…
Për fatin tonë të mirë, afërsia fizike me Italinë, e sidomos heqja e regjimit të vizave, do ta bëjë këtë destinacion edhe më të aftërt dhe lehtë të qasshëm.
Aeroportet kryesore të rajonit janë në Bari ose në Brindizi, ndërsa Tirana ka fluturime direkte për Bari si dhe traget, i cili bën bartje të mallrave, veturave e udhëtarëve nga porti i Durrësit në portin e Barit.
Ne vendosëm të fluturonim në Bari dhe të fillojmë eksplorimin e “thembrës së çizmes” nga forma e Italisë në hartë.
Sapo arritëm në Bari, një valë e nxehtësisë na kaploi, andaj edhe vëndosëm me ik në plazh menjëherë.
Lidhja e aeroportit me autobus është shumë e përshtatshme nëse nuk merrni veturë me qera, ose nuk udhëtoni me tuajën.
Shumica e bregdetit italian është publik, pra plazhi nuk paguhet. Kudo sheh italianë por edhe turistë tjerë duke e shtruar peshqirin në rërë për ta shijuar detin, ose marrin çadrat e tyre me karrige.
Pak e fare copëza plazhe janë të hoteleve të shtrenjta ku paguhet në plazh për çadër dhe shtretër.
Na vendosëm me u çlodh prej rrugës në plazhin Pane e Pomodoro (Bukë e domate). Duke marrë shembuj nga vetë italianët, edhe ne shtruam peshqirët nën hijen e pishave afër, bëmë not freskues edhe e shijuam nga një birrë Peroni. Duhet me e pranu se prej krejt rajonit të Puglias, Bari është qytet ma i madh, i zurmshëm, me port të madh, e qe besa edhe i ngarkuar me shumë turistë, andaj edhe nuk qëndrum gjatë.
Me Fiat-in e marrë me qera për një orë shkum në Villanova të Ostunit ku e patëm rezervu një banesë, që me i ra si mesi i rajonit të Puglias. Xhyzepe nga Airbnb na priti në banesë ku e gjetëm edhe një çadër e dy karrige plazhe që nuk i kemi largu nga vetura më. Ditën tjetër e kemi nis me rrugë për Taranto, ku deti Jon shfaq bukurinë ma të madhe që e ka. Çadra jonë bonte hije në zallin e bardhë të plazhës Punto Prosciutto (Majë Proshute) e uji terkuiz sa na mahnitke aq edhe na freskojke.
Uji i pastër të mundësojke me pa deri në fund, andaj edhe u familjarizuam me meduzat që notojshin bashkë me ne, por kjo për ne ish pjesë e bukurisë natyrale e Jonit. Një ‘behane’ e gjetëm se kishte shumë turistë, por bukuritë e tilla edhe duhen me u pa e eksploru.
Prej Tarantos e eksploruam qendrën e qytetit historik të Lecces. Katedralja që ish ndërtu së pari më 1144-tën e shekullit të XII ishte atraksion ku shihen turista nga e gjithë bota. Kulla e ziles ishte ndërtu më vonë, e një pjesë e saj ishte ende në renovim, por pramjet nga lartësia 70 metra, shihnin nga Adriatiku dhe gjithë rrugicat e Lecces.
Rrugët e Lecces janë tipike Italiane, me rrugë të ngushta, shtëpi jo të larta të ngjitura njëra me tjetrën dhe ballkone të afërta. Aty edhe shijuam Apperol Italian bashkë me ushqimet e rajonit, i cili njihet për Foccacia me domatina. Ullshitet buzë së cilave kalonim rrugës, prodhonin vajin e ullirit i cili e bënte Foccacia-n ende ma të veçantë e me shije që zor mundet me u imitu në vende tjera.
Ditën e tretë vendosëm me e kalu në Poligniano a Mare për me e përjetu pamjet ma të bukura të Adriatikut. Poligniano ishte vendi më turistik në gjithë rajonin. Muret e nalta të qytetit shihnin mbi Adriatikun, valët e të cilit kishin kriju shpella në gurët e murit të qytetit. Anije të shumta bënin eksplorimin e këtyre shpellave. Qyteti jepte dashni hala ma të madhe në rrugicat ku ishin shkru me drita tekstet e këngëve të paharruara Italiane, e aty edhe ne këndonim “Cantare Oh Oh”.
Polignano ka një prej plazheve më të njohura të rajonit, e cila ishte e stërmbushur me turistë. Bukuria e Adriatikut në Polignano është e pamohueshme, por konsideroj se kjo zonë duhet të vizitohet jashtë sezonit, fillimi i qershorit ose në shtator, ngase ngarkesa e turistëve na pamundësoi shijimin e plazhit. Por, fare pranë Polignanos gjendet qyteti bregdetar i Monopolit. Plazhet e gjata, disa me rërë e disa gurorë ofrojnë hapësirë për turizëm të panumërt, andaj u hodhëm në valët e fuqishme të Adriatikut në Monopoli.
Vazhdimin e eksplorimit të Kalabrisë e bëmë në dy qytete historike të zonës, Alberobello dhe Matera. Autostrada lidh shumë bukur të gjitha qytetet e kësaj zone, andaj me vozitje 1 orë e gjysmë, duke shiju tingujt e muzikës franceze në rastin tonë, morrëm udhë për Alberobello. Alberobello është nën mbrojtjen e UNESCO-s qysh nga viti 1996, e njohur për ndërtesat trulli dhe bën pjesë në fshatrat ma të bukur të Italisë. Katedralja trulli është pjesë e fshatit që është e hapur për vizitorë, një katedrale unike e ndërtume me trulli që nga jashtë nuk ngjasonte me asnjë katedrale që kisha parë deri atëherë.
Prej Alberobellos udhëtum në Matera, por si person që e lodh shpejtë i nxehti, nuk isha fort për me vizitu edhe një qytet. Por për habinë time, Matera u kthy në qytetin të cilin me qejfin ma të madh e eksploruam.
Në fakt për Materan nuk jam hiç e sigurtë se çka me thanë, e as qysh me e përshkru me fjalë. Qyteti me pamjet historike, që besohet të ketë fillu me u ndërtu që nga koha e gurit, ka rrugë që të lejojnë me e pa pamjen nga lartë, të njohura si Sassi. Ecja për tek Sassi kalon nga katedralja kryesore, e cila ishte po aq mahnitëse sa krejt qyteti. Kjo na shtyu me ec rrugëve e shkallëve të panumërta të Materës deri në orët e vona të natës. Fati jonë që vozitja me u kthy në Ostuni, ku edhe ishim vendos u bë ende ma i lehtë kur përmes muzikës arabe rrinim të zgjuara e me koncentrim për vozitje.
Për fund, më duhet me thanë se jo veç Kalabria, po edhe secila zonë tjetër e Italisë ia vlen me u eksploru. E kur e ki fatin me e nda përvojën me shoqëri të mirë e që të dhurojnë dashuri e lumturi pafund, muzikë nga krejt kulturat e gjuhët, humor briliant e bukuri si të Italisë ndonëse udhëton e ndërron shumë qytete pushon e relaksohesh. Për fund gëzuar me Aperol Spritz për udhëtime tjera kur nuk kemi nevojë për viza./Katror.info
Përgatiti:
