Bukuria e filmit dhe interpretimi i Timothée Chalamet qëndrojnë në faktin se ai kap thelbin se sekreti i muzikës së Dylan nuk ka pasur kurrë të bëjë me atë që ‘do të thotë’.
‘A Complete Unknown’ është një nga ata filma të rrallë të Hollywood-it që ka nxitur një reflektim të thellë.
Kudo, në rrjetet sociale, në mediat kryesore, apo mes atyre që e kanë parë filmin, po zhvillohet një diskutim i gjallë, një lloj meditimi kolektiv mbi atë se kush ishte Bob Dylan, kush është ai sot, çfarë përfaqësonte atëherë dhe çfarë simbolizon tani.
Mundesh me e lexu edhe…
Biseda për Dylan që është ndezur është shumë aktuale dhe e gjallë, dhe shumë eksploruese. Flet për filmin, por është më e madhe se filmi. Flet për çdo person që ka parë ‘A Complete Unknown’, ose çdo person që është rritur me Dylan, duke e shqyrtuar përsëri pyetjen: Çfarë kishte ai? Cila është magjia e tij, ndikimi që ka tek ne?
Stones, për dekada, janë quajtur ‘grupi më i madh i rock ‘n’ roll-it në botë’, dhe kjo e tha gjithçka.
Beatles transformuan ADN-në kulturore të botës; nuk kemi nevojë për shpjegime për këtë. Stones, për dekada me radhë, u njohën si ‘banda më e madhe e rock ‘n’ roll-it në botë’, dhe vetëm kjo mjaftonte, shkruan Variety, transmeton Katror.info.
Por Bob Dylan, që kur u shfaq për herë të parë në vitin 1961, pati një sërë etiketash të pafundme këngëtar protestash, muzikant folk që ‘shkoi elektrik’ që disi dështojnë ta përshkruajnë atë dhe vendin e tij në univers. Nuk është se këto etiketa janë të pasakta.
Ai filloi si një këngëtar protestash; ai e kaloi kufirin drejt muzikës elektronike, dhe ky ishte një moment që ndryshoi botën. Por, çuditërisht, asnjë nga këto nuk e përshkruan atë që është e tejshkuar tek Dylan.
Ajo që pëlqehet te ‘A Complete Unknown’ dhe ajo që mendohet se filmi është nënvlerësuar në të arritur është fakti se ai zbërthen magjinë e Dylan-it përtej etiketave të mërzitshme.
Ai të tregon se ajo që ishte e bukur tek ai është diçka që nuk mund të përshkruhet me fjalë.
Por Bob Dylan, që nga momenti kur doli në pah në 1961, pati etiketat pafund që i janë ngjitur këngëtari i protestës, muzikanti folk që ‘kaloi në elektricitet’ që në një farë mënyre dështojnë të përshkruajnë atë dhe vendin e tij në univers.
Nuk është se etiketat janë të pasakta. Ai filloi si këngëtar proteste; ai kaloi në muzikë elektronike, dhe ky ishte një moment që ndryshoi lojën dhe lëvizi botën. Por asgjë nga kjo, në një mënyrë të çuditshme, nuk përshkruan atë që është transcendenti tek Dylan.
Shumë kanë vënë re se Dylan, ashtu siç e luan Timothée Chalamet, është një figurë që kaq me vetëdije misterioze dhe të paqartë, që flet me epigrama të hedhura dhe shenja enigmatike.
Kur Joan Baez [Monica Barbaro], e cila është përfshirë romantikisht me të, i thotë: “Je pak si një idiot, Bob,” kjo është dimensioni i tij për të cilin ajo po flet që përveç se e shpërfill atë në mënyrë konkurruese, ai do të shpik gjëra për të kaluarën e tij [siç është thënë që ai ka bashkuar cirkun] dhe do të refuzojë ta pranojë atë, duke mos lejuar as edhe të dashurën e tij ta përcaktojë se kush është.
Në ‘A Complete Unknown’, Dylan-i që shfaqet është personifikimi i ‘indie-rock tipit të keq’. E vështirë të mohohet që Lou Reed ndoshta tipi më i njohur i ‘keq’ në historinë e rock-ut ka huazuar shumë nga ky qëndrim nga Dylan-i, së bashku me thelbin e stilit të tij të të kënduarit.
Megjithatë, nëse Dylan-i i Chalamet do të ishte thjesht një figurë e errët që mban mendimet e tij të fshehta, ai mund të duket sikur e bën të gjithë këtë për efekt. Po, ai është një lloj idioti, por ajo që e shpëton këtë është se ai nuk duket vetëm si një enigmë për njerëzit përreth tij.
Ai është gjithashtu një mister për veten një artist që zbërthen atë që po ndodh rreth tij, por nuk dëshiron ta shpjegojë, madje as për veten e tij. Kjo do të vriste misterin. Kur Bob, në film, flet për atë që Woody Guthrie nënkuptonte për të, poenta është se muzika folk e Guthrie preku këtë djalë nga Minnesota në një nivel përtej fjalëve dhe përtej shpjegimit.
Ajo që ai dëgjoi në atë muzikë dhe mori prej saj ishte thelbësore: jo ‘protestë’ por diçka më e pasur, më e thellë dhe më e përjetshme. Një model besimi.
Kjo lidhet me mënyrën se si ne përjetojmë këngët e Dylan-it në film: si shpërthime të një shpirti, duke e bërë atë jo thjesht një kantautor të madh, por një forcë, ‘një lajmëtar kozmik’.
Por nëse Dylan i Chalamet do të ishte thjesht një figurë me kapuç që mban mendimet e tij të fshehura, mund të dukej sikur ai po e bënte gjithçka vetëm për efekt.
Po, ai është pak si një idiot, por ajo që e shpëton është se ai nuk doli thjesht si një enigmë e thellë për njerëzit rreth tij. Ai është gjithashtu një mister për veten e tij një artist që kanaletizohet nga ajo që po ndodh rreth tij, por nuk do të donte ta shpjegonte, as për veten e tij. Kjo do ta vriste misterin.
Muzika është tingull, dhe ajo që Chalamet kap, me imitim të jashtëzakonshëm të Dylanit, është se si Dylan përdori tingullin e zërit të tij, dhe madhështinë goditëse të shkëlqyer të luajtjes së tij me kitarë, dhe misterin e fjalëve të tij si një mënyrë për të prekur të pabesueshmen, për të shpuar, nga këngë në këngë, një hapësirë të privilegjuar pesë minuta në univers, dhe për të na ftuar të shprehim emocionet tona në atë hapësirë.
‘A Complete Unknown’ nuk është biografia më e madhe rock [ajo do të ishte ‘Sid and Nancy’], por ajo arrin diçka të veçantë brenda botës së biografive ‘rock’.
Ajo ndriçon hapësirën e shenjtë që Dylan krijoi, duke na lejuar ta shohim, ta dëgjojmë, ta prekim dhe të jetojmë brenda saj, deri sa të kuptojmë se jeta është ajo që është elektrike. /Katror.info
Përgatiti:
