Ky artikull tregon historinë e John Ingall, një fermer britanik që, pas një udhëtimi në jug të Amerikës, u frymëzua nga arti i krijuar me kunguj me lëvore të fortë.
Ajo që filloi si një kuriozitet i thjeshtë, u kthye në një pasion që e transformoi jo vetëm në një artist, por edhe në një nga zërat kryesorë të këtij arti të veçantë në Mbretërinë e Bashkuar.
Përmes këtij rrëfimi, zbulojmë sesi një vizitë e rastësishme mund të ndryshojë rrjedhën e një jete dhe si kungujt, që dikur ishin thjesht një kulturë bujqësore, u bënë një mjet për krijimtari dhe ripërcaktim personal.
Mundesh me e lexu edhe…
Gjatë pushimeve në jug të Amerikës, John Ingall zbuloi se një nga të mbjellat lokale po shndërrohej në vepra arti të jashtëzakonshme. Kështu, ai u kthye në shtëpi, mbolli kungujt e tij dhe filloi t’i transformonte dhe njëkohësisht veten e tij, shkruan Paula Cocozzoa, për The Guardian, përcjell Katror.info.
Ishte gjatë një turneu në Misisipi me një furgon të vjetër që John Ingall dhe gruaja e tij, Jane, panë për herë të parë bimën që do t’ua ndryshonte jetën: kungullin me lëvore të fortë, një frut i rrumbullakosur, i ngjashëm me kungujt e zakonshëm, por me një lëkurë të trashë dhe të drunjtë. Pas asaj, ata i shihnin kudo që shkonin: kunguj të gdhendur në ballkone, kunguj të varur, kunguj të shndërruar në llamba dhe strehë për zogjtë.
“Më lindi një interes,” thotë Ingall.
Ingall, 74 vjeç, punoi për 45 vjet si fermer, por kurrë më parë nuk kishte parë fruta të shndërruara në art, as nuk e kishte konsideruar veten në ndonjë mënyrë artist.
“Isha aq i përfshirë me bujqësinë, sa nuk kisha kohë për këtë, por mendova: Do ta provoj”, shton ai.
Kur ai dhe Jane u kthyen në fermën e tyre në Warwickshire, Ingall “mbolli disa mes domateve në një serë plastike”.
Brenda një kohe të shkurtër, hardhitë ishin rritur deri në 1.8 metra të larta. Serën e mbushën lule të bardha të mëdha, të cilat ndizeshin gjatë natës nga fluturat e natës. Disa javë më vonë, duke kaluar mes gjetheve, ai u befasua kur pa disa fruta të mëdha që po rriteshin.
Kjo ndodhi gati 10 vjet më parë. Çdo vit që nga ajo kohë, Ingall ka mbledhur farat për mbjelljen e ardhshme dhe zakonisht korr rreth njëqind kunguj.
“Kam pasur disa që arrinin deri në 1.2 metra gjatësi. Disa kanë qafë të gjatë dhe të hollë; disa janë të rrumbullakosura; disa kanë formë dardhe; disa duken si orë rëre. Kurrë nuk e di se çfarë do të marrësh.”
Kur Ingall hasi për herë të parë kungujt në SHBA, ai në fakt po përpiqej të dilte në pension.
“Ishte mjaft e vështirë,” thotë ai. “Të dorëzoja fermën.” Jo aq shumë emocionalisht, pasi gjithmonë kishte planifikuar të ndalonte punën në moshën 65 vjeç. Por kishte dy ferma për të lënë: fermën e familjes së Jane, të cilën ata e kishin menaxhuar për më shumë se katër dekada pasi u takuan në kolegjin bujqësor, dhe fermën e drithërave në Warwickshire, ku u shpërngulën pasi fëmijët e tyre u rritën.
“Shumë fermerë nuk dalin kurrë në pension, ata thjesht vazhdojnë të punojnë në bujqësi. Por unë isha shumë i sigurt se doja të bëja diçka ndryshe me jetën time”, thotë ai.
“Kungujt më lejuan të befasoj veten”
Ingall u rrit në zonën rurale të Kentit dhe që nga fëmijëria e dinte se donte të bëhej fermer. Një kushëri i moshuar i babait të tij kishte një fermë të vogël dhe gjatë pushimeve shkollore, Ingall ndihmonte në mbledhjen e mollëve dhe kujdesin për pulat. Babai i tij ishte bankier, nëna e tij shtëpiake.
“Ata ishin shumë kundër që unë të merresha me bujqësi, ata kishin përjetuar Depresionin e Madh dhe do të preferonin që unë të kisha një punë në zyrë”, thotë ai.
Por Ingall ishte i vendosur: “Kisha një ide mjaft romantike për atë se si do të ishte jeta në bujqësi dhe në fsha.
E kam dashur gjithmonë bujqësinë, ndoshta sepse punova në një kohë kur kishte ndërhyrje të vogla shtetërore dhe klima ishte e parashikueshme.
Gjatë kësaj periudhe, mënyra e tij e të bërit bujqësi evoluoi gradualisht: 15 vjet bujqësi intensive të qumështit, më pas blegtori më pak intensive, pastaj bujqësi drithërash, bujqësi organike dhe tani, nën mbikëqyrjen e djalit të tij, në rigjenerimin e tokës për natyrën.
“Më pëlqen ndryshimi në një mënyrë të kontrolluar, nuk më pëlqejnë shumë surprizat. Më pëlqen që gjërat të ecin përpara në mënyrë të qëndrueshme”, thotë ai.
Megjithatë, kungujt e tij i kanë dhënë mundësinë ta befasojë veten.
“E konsideroj veten një artist të kungujve,” thotë ai, një nga të paktët në Britaninë e Madhe.
“Do të doja ta prezantoja artin e kungujve tek më shumë njerëz këtu. Është një formë me potencial të madh”, shton ai.
Është e mahnitshme se çfarë mund të bësh me kungujt
Kungujt e tij janë transformuesit përfundimtarë.
“Kur thahen gjatë dimrit, i gjithë tuli i brendshëm avullon përmes lëvozhgës,” thotë ai.
“Duken si të mykur. Njerëzit i shohin dhe mendojnë se po prishen. Në pranverë, i gërryen gjithë atë shtresë dhe mbetet lëvozhga e pastër e kungullit”, shpjegon ai.
Ingall filloi duke bërë llamba dhe tani përfshin edhe xham të njomë në krijimet e tij. Ai gjithashtu krijon atë që quhen “kunguj të bubullimës”: “Vendos një lëkurë daulleje mbi ta, dhe kur e tund, prodhon një tingull si bubullima.
”Njerëzit vijnë në studion tonë, shohin një kungull të varur dhe nuk e dinë çfarë është. Pastaj e tund dhe mbeten gojëhapur”, thotë Ingall.
Përveç shitjes së kungujve në studion e tij personale, Ingall i tregton ata në panaire arti, duke dhuruar fitimet për luftën kundër krizës klimatike.
“Është shumë e kënaqshme. Kungujt janë një kanavacë plotësisht e qëndrueshme për shumë lloje arti, dhe çdo kungull është i ndryshëm,” thotë ai.
“Më pëlqen t’i rris dhe më pëlqen t’i befasoj njerëzit me to, është e mahnitshme se çfarë mund të bësh me kungujt”, përfundon ai. /Katror.info
Përgatiti:
