Nga larg, Pamukkale në Turqi duket si një vend për të skijuar, me shpatet e saj të bardha si bora dhe vizitorët që ecin në majë sikur po përgatiten të zbresin në luginë. Por kjo “borë” nuk shkrihet, edhe pse temperaturat në verë arrijnë deri në 37°C.
Arsyeja? Kjo mrekulli e rrallë nuk është borë fare, por gur gëlqeror travertin, i formuar nga uji termal që del nga nëntoka dhe përmban shumë minerale.
Uji që buron këtu shpesh del i valë, dhe vizitorët nuk vijnë për të skijuar, por për të parë një nga peizazhet më mahnitëse natyrore në botë dhe për të bërë banjë në pishinat e saj me ujëra blu qumështorë, të njohura për vetitë e tyre shëruese.
Mundesh me e lexu edhe…
Pamukkale, që në turqisht do të thotë “Kështjella prej pambuku”, është formuar për mijëra vite nga depozitat e kalciumit që lanë pas vetes ujërat termale. Që në kohët e lashta, grekët dhe romakët e adhuronin këtë vend, duke e konsideruar edhe portë drejt nëntokës – një hyrje mitike drejt Ferrit, falë gazrave të dëmshëm që dilnin nga shpella të nëndheshme.
Sot, Pamukkale dhe qyteti i lashtë Hierapolis, që shtrihet sipër tarracave të bardha, janë pjesë e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s dhe tërheqin mijëra turistë çdo ditë.
Në hyrjen jugore, biletat kushtojnë rreth 30 euro dhe vizitorët mund të ecin përmes rrugëve me kalldrëm që të çojnë drejt tarracave. Pasi kalon pyllin e vogël në majë, pamja e bardhë e përflakur nga dielli të lë pa fjalë – një peizazh i bardhë shkëlqyes, me forma që duken si kështjella prej reje.
Shumë nga pishinat natyrore të dikurshme janë tharë për t’u mbrojtur nga dëmtimet, por disa prej tyre mbeten të hapura për vizitorët. Këtu, njerëzit ecin zbathur, pasi gurët janë të butë dhe të rrëshqitshëm, dhe zhytin këmbët në ujin e ngrohtë e baltën e butë që besohet se qetëson lëkurën dhe muskujt.
Në pjesën e sipërme, ku ka më shumë njerëz, pishinat duken si pasqyra blu të qumështit, por kush zbret pak më poshtë mund të gjejë vende më të qeta e të bëjë banjë i vetëm.
Vetëm disa minuta larg nga tarracat ndodhet Pishina Antike, një banjë termale ku mund të notosh mbi shtyllat dhe gurët e rrënuar të një tempulli romak kushtuar Apolonit.
Hierapolis ishte dikur një qytet i fuqishëm romak, me tregje të gjera, teatro madhështore dhe varreza të lashta. Përmendet edhe në Biblën e Krishterë, përkrah qytetit të afërt Laodikea.
Në zemër të tij ndodhet Plutoniumi, shpella që dikur besohej të ishte hyrja e Ferrit. Priftërinjtë antikë sillnin kafshë sakrifice që ngordhnin nga gazrat toksikë të dioksidit të karbonit, ndërsa ata vetë dilnin të paprekur — një shfaqje që i habiste besimtarët.
Sot, Plutoniumi është ende një nga pikat më të vizituara të Hierapolisit, veçanërisht në mbrëmje, kur ndriçohet dhe krijon një atmosferë mistike.
Pas shpalljes së vendit si Trashëgimi Botërore e UNESCO-s, hotelet mbi tarraca u prishën, u ndërtuan kanale për devijimin e ujit dhe u krijuan rregulla të rrepta për mbrojtjen e shkëmbinjve, që më parë kishin nisur të zverdhen.
Kjo ka ruajtur bukurinë e vendit, por disa vendas thonë se vizitorët tani qëndrojnë më pak, sepse nuk mund të shijojnë më gjithë pishinat si dikur.
Rreth 20 minuta larg Pamukkales ndodhet Karahayit, një qytet i njohur për burimet termale të kuqe, të pasura me hekur, që dalin në sipërfaqe në temperaturë 50°C. Më tej ndodhet Buharkent, që në turqisht do të thotë “Qyteti i avullit”, ku uji në pikën e vlimit përdoret për prodhim energjie gjeotermale. /AP/Katror.info
