The Beatles, trashëgimia e përjetshme në kulturën moderne

Me Beatles ishte hera e parë që kultura e popullarizuar u bashkua rreth asaj që të rinjtë ishin të interesuar. Për të rinjtë e viteve ’60, muzika dhe personaliteti i Beatles mishëronin shpirtin e rebelimit dhe çlirimit. Tekstet e tyre shpesh eksploronin tema të individualizmit, dashurisë dhe lirisë, duke rezonuar me aspiratat dhe frustrimet e të rinjve.

Refuzimi i normave konformiste dhe përqafimi i një stili jetese më të hapur dhe ekspresiv u bë simbol i lëvizjes së kundër-kulturës.

Për më tepër, refuzimi i Beatles ndaj normave tradicionale u shtri edhe në një qëndrim anti-establishment. Kjo rezononte me ndjenjat anti-autoritare të të rinjve të viteve 1960, të cilët po vinin në pikëpyetje normat shoqërore, autoritetin politik dhe vlerat konservatore të gjeneratës së mëparshme, shkruan Katror.info.

Stili dallues i grupit – i karakterizuar nga modelet e flokëve “mop-top”, kostumet pa jakë dhe veshjet shumëngjyrëshe – u bë një deklaratë mode për të rinjtë. Ndikimi i Beatles në modë shtrihej përtej veshjeve, duke frymëzuar një brez të tërë që të adoptonte një qasje më të rastësishme dhe individualiste ndaj stilit personal.

The Beatles ishin të zëshëm për çështjet sociale dhe kulturore, nga mbrojtja e paqes deri te refuzimi i ndarjes racore. Angazhimi i tyre me këto tema në muzikën dhe deklaratat e tyre publike nxiti një ndjenjë ndërgjegjësimi social tek audienca e tyre e re, duke frymëzuar shumë të rinj që të bëheshin më aktivë politikisht dhe shoqërisht.

Popullariteti i Beatles kapërceu kufijtë kombëtarë, duke kontribuar në globalizimin e kulturës rinore. Muzika dhe imazhi i tyre u bënë simbole të një përvoje të përbashkët për të rinjtë në mbarë botën, duke nxitur një ndjenjë uniteti dhe ndërlidhjeje midis komunitetit rinor global.

Në përgjithësi, The Beatles ishin më shumë se thjesht një fenomen muzikor, ata ishin ikona kulturore që i flisnin aspiratave dhe vlerave të të rinjve të viteve 1960. The Beatles ndryshuan kufijtë e rock & roll-it, mënyrën se si prodhohej muzika në vitet ’60 dhe nxitën bashkimin e një brezi të tërë, duke krijuar ndikime që do të ndiheshin për dekada me radhë.

“Fab Four” – John Lennon, Paul McCartney, George Harrison dhe Ringo Star

The Beatles ishin katër muzikantë të rinj nga qyteti port i klasës punëtore, Liverpool, në Angli, të cilët arritën të ndryshojnë rrjedhën e rock and roll-it dhe të transformojnë kulturën globale nga viti 1962, kur Ringo Starr iu bashkua John Lennon-it, Paul McCartney-t dhe George Harrison-it, deri në vitin 1970, kur grupi u shpërbë, The Beatles shërbyen si qendra globale e kulturës së re, shpresave dhe ëndrrave të një gjenerate që u rrit në vitet ’60.

Duke u bërë të njohur me këngë pop tradicionale të përpunuara në mënyrë të përsosur, si “She Loves You” dhe “I Saw Her Standing There”, ata shpejt filluan të eksperimentonin me përdorimin më të ndërlikuar të instrumenteve, tekste introspektive dhe zhanre muzikore që varionin nga folk dhe country te baladat klasike dhe psikodelia.

Në këtë mënyrë, The Beatles u shndërruan në inovatorët kryesorë të muzikës rock gjatë viteve 1960. Këngë si “Yesterday”, “Eleanor Rigby” dhe “Strawberry Fields Forever” jo vetëm që u bënë himne të pavdekshme pop, por gjithashtu ndryshuan natyrën e kompozimit muzikor.

Ndoshta më e jashtëzakonshme se suksesi fenomenal i The Beatles gjatë kohës së shkurtër të ekzistencës së tyre është popullariteti i qëndrueshëm ndër brezat e lindur dekada pas shpërbërjes së grupit. Si një nga aktet më me ndikim në historinë e muzikës, ata ende frymëzojnë një numër të pafundmë artistësh rock dhe pop. Sipas shumë studiuesve, ndikimi dhe popullariteti i tyre konsiderohet i patejkalueshëm, përveç nëse ndryshon tërësisht koncepti i muzikës moderne. Numrat, statistikat dhe shitjet mund të lëvizin, por edhe sot, kur bëhet fjalë për vlerësim ose krahasim – “The Beatles” mbeten pikë referimi.

Të formuar rreth boshtit krijues të Lennon dhe McCartney, të cilët performuan së bashku për herë të parë në Liverpool në vitin 1957, grupi lindi nga një entuziazëm i përbashkët për rock and roll-in amerikan. Ashtu si shumica e figurave të hershme të rock and roll-it, Lennon, një kitarist dhe këngëtar, dhe McCartney, një basist dhe këngëtar, ishin kryesisht autodidaktë si muzikantë. Si kompozitorë të talentuar, ata mblodhën rreth vetes një grup shoqërues që ndryshonte me kalimin e kohës, duke shtuar në fund të vitit 1957 George Harrison-in si kitarist kryesor dhe më pas, në vitin 1960, për disa muaj formues, Stuart Sutcliffe – një piktor i ri premtues, i cili solli në grup një ndjenjë bohemiane dhe një stil më të errët.

Pasi eksperimentuan me skiffle, një lloj muzike popullore të gjallë që ishte e njohur në Britani në fund të viteve 1950, dhe pasi ndryshuan disa herë emrin e tyre (Quarrymen, Silver Beetles dhe më në fund, The Beatles), grupi shtoi një baterist, Pete Best, dhe u bë pjesë e një skene të vogël, por në rritje, të “beat music”.

Fillimisht ata performuan në Liverpool dhe më pas, gjatë disa vizitave të gjata midis viteve 1960 dhe 1962, në Hamburg, Gjermani Perëndimore—një tjetër qytet port i mbushur me marinarë të etur për rock and roll-in amerikan, që shërbente si sfond për pijet dhe argëtimin e tyre.

Në vjeshtën e vitit 1961, Brian Epstein, një menaxher i dyqanit të disqeve në Liverpool, pa grupin dhe u dashurua menjëherë në ta. I bindur pa asnjë dyshim për potencialin e tyre komercial, Epstein u bë menaxheri i tyre dhe nisi të dërgonte letra dhe regjistrime kasetash në kompanitë kryesore britanike të muzikës. Pas një periudhe përpjekjesh, ai arriti të siguronte një kontratë me Parlophone, një degë e grupit të madh të etiketave muzikore EMI.

Njeriu përgjegjës për karrierën e tyre në Parlophone ishte George Martin, një muzikant i trajnuar klasikisht, i cili që nga fillimi vuri shenjën e tij tek Beatles. Ai fillimisht sugjeroi që grupi të merrte një baterist më të rafinuar (dhe ata e zgjodhën Ringo Starr), dhe më pas riorganizoi këngën e tyre të dytë të regjistruar, “Please Please Me” – hitin e parë të madh britanik, duke e kthyer atë nga një baladë e ngadalshme në një këngë me ritëm të shpejtë.

Gjatë dimrit dhe pranverës së vitit 1963, The Beatles vazhduan ngritjen e tyre drejt famës në Angli, duke realizuar regjistrime plot energji të këngëve origjinale dhe duke interpretuar klasikët e rock and roll-it amerikan në një sërë programesh radiofonike të British Broadcasting Corporation (BBC).

Gjatë këtyre muajve, magjepsja me The Beatles—fillimisht e kufizuar tek të rinjtë britanikë të pasionuar pas muzikës pop—kapërceu kufijtë e shijes, klasës dhe moshës, duke i shndërruar incizimet dhe performancat e tyre live në një fenomen me interes të gjerë publik.

Në vjeshtë të atij viti, pas disa paraqitjeve në televizionin britanik, entuziazmi masiv rreth tyre bëri që shtypi britanik të shpikte një term të ri për këtë dukuri: Beatlemania. Në fillim të vitit 1964, pas paraqitjeve po aq të bujshme në televizionin amerikan, i njëjti fenomen shpërtheu në Shtetet e Bashkuara, duke nxitur një të ashtuquajtur “pushtim britanik” nga artistë të frymëzuar nga Beatles në Mbretërinë e Bashkuar. Beatlemania ishte një dukuri e re, një lloj eksitimi kolektiv i paprecedentë.

Në verën e vitit 1964, me daljen e filmit “A Hard Day’s Night”—një dramatizim i vetë fenomenit të Beatlemania-s—u bë e qartë se ndikimi i Beatles ishte global. Të rinjtë kudo në botë filluan të imitonin stilin e tyre unik, flokët e gjatë karakteristikë, humorin e shkujdesur dhe sjelljen spontane, që reflektonte një mungesë të plotë brengosjeje.

Në fakt, ndikimi i tyre shoqëror dhe kulturor ishte aq i madh, saqë u njoh edhe në nivelet më të larta të politikës. Në vitin 1965, secili nga katër anëtarët u shpall Anëtar i Urdhrit të Perandorisë Britanike, MBE (Medal of the British Empire) një nderim i rekomanduar nga Kryeministri britanik Harold Wilson. Ky vendim shkaktoi një reagim të përzier, me disa marrës të mëparshëm—kryesisht veteranë ushtarakë—që protestuan, duke e parë këtë si një ulje të dinjitetit të urdhrit mbretëror. Edhe shumë, tradicionalistë u indinjuan kur Beatles u nderuan me këtë  titull ndërsa figura konservatore si gazetarja e Daily Mail, Monica Furlong, dhe aktivistja Mary Whitehouse, vijuan të kundërshtonin ndikimin e rock-ut.

Zhurma e madhe popullore rezultoi të ishte një shtysë, duke i bindur Lennon dhe McCartney për aftësitë e tyre në shkrimin e këngëve dhe duke nxitur një shpërthim të eksperimentimit krijues pothuajse të pashembullt në historinë e muzikës rock, e cila deri atëherë ishte konsideruar gjerësisht si një zhanër kryesisht për të rinjtë.

Ndërmjet viteve 1965 dhe 1967, muzika e Beatles ndryshoi dhe evoluoi me shpejtësi, duke u bërë gjithnjë e më e hollësishme, e sofistikuar dhe e larmishme. Repertori i tyre gjatë këtyre viteve përfshinte baladën pop me elemente të muzikës kamertale “Yesterday” dhe melodinë enigmatike folk “Norwegian Wood” (të dyja në vitin 1965), si dhe këngën hallucinante hard rock “Tomorrow Never Knows” (1966), me një tekst të frymëzuar nga manuali i Timothy Leary, (psikolog dhe autor i njohur për mbrojtjen e tij të fortë të drogave psikodelike) “The Psychedelic Experience” (1964).

Ai gjithashtu përfshinte peizazhin muzikor karnavalesk të “Being for the Benefit of Mr. Kite!” (1967), e cila shfaqte tekste në stilin e rrjedhës së ndërgjegjes nga Lennon dhe një aranzhim tipikisht imagjinativ (nga George Martin), i ndërtuar rreth fragmenteve të regjistruara të organove me avull – një teknikë mjeshtërore e mashtrimit teknologjik, mjaft tipike për punën në studio të grupit gjatë kësaj periudhe.

Në vitin 1966, The Beatles u tërhoqën nga performancat publike për t’u përqendruar në shfrytëzimin e plotë të burimeve dhe teknologjisë së studios. Një vit më vonë, në qershor të vitit 1967, kjo periudhë e rigjallërimit krijues kulmoi me publikimin e albumit “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, një album që u prit me entuziazëm nga të rinjtë anembanë botës si një provë e padiskutueshme jo vetëm e gjenialitetit të grupit, por edhe e premtimit utopik të asaj epoke.

Më shumë sesa një grup muzikor, Beatles kishin ardhur për të personifikuar, të paktën në mendjet e miliona dëgjuesve të rinj, kënaqësitë e një kontrakulture të re të hedonizmit dhe eksperimentimit të pakufizuar—si me muzikën, ashtu edhe me mënyra të reja të peceptimit kreativ.

Gjatë këtyre viteve, disa nga anëtarët e grupit u përfshinë në eksperimentimin me droga që zgjeronin mendjen, si LSD, dhe gjithashtu me praktika shpirtërore, si meditimi transcendental, një teknikë e mësuar prej tyre nga Maharishi Mahesh Yogi, një guru nga India.

Në ato vite, Beatles në mënyrë efektive e ripërcaktuan kuptimin e rock and roll-it si një formë kulturore. Artistët amerikanë që ata admironin dhe zgjodhën të imitonin—Chuck Berry, Little Richard, Fats Domino, Elvis Presley, The Everly Brothers, Buddy Holly, kompozitorët pionierë të rock-ut Jerry Leiber dhe Mike Stoller, kantautori me ndikim në muzikën soul Smokey Robinson dhe, pas vitit 1964, këngëtari folk dhe kantautori me tematikë sociale Bob Dylan—u konsideruan gjerësisht si burime kanonike frymëzimi, duke ofruar modele “klasike” për muzikantët e rinj të rock-ut.

Në të njëjtën kohë, këngët origjinale që Beatles shkruan dhe incizuan zgjeruan në mënyrë dramatike gamën muzikore dhe shtrirjen shprehëse të zhanrit që ata kishin trashëguar. Harmonitë e tyre vokale, aranzhimet e sofistikuara dhe nuancat e zgjuara të produksionit, të kombinuara me një seksion ritmik elementar të mbështetur nga bateristi Ringo Starr me stilin e tij të drejtpërdrejtë, krijuan standarde të reja ekselence dhe bukurie në muzikën rock.

Pas vitit 1968 dhe shpërthimit të lëvizjeve të protestës studentore në vende të ndryshme, si Meksika dhe Franca, The Beatles pa shumë kuptim e dorëzuan rolin e tyre si liderë de facto të një kulture rinore globale ende të papërcaktuar. Megjithatë, ata vazhduan për disa vite të tjera të regjistronin dhe publikonin muzikë të re, duke ruajtur një nivel popullariteti që rrallë ka pasur rivalë para ose pas.

Në vitin 1968, ata lansuan etiketën e tyre diskografike Apple. Duke shpresuar të kultivojnë artin eksperimental të popit, ata në vend të kësaj prodhuan kaos dhe dështim komercial, përveç punës kreative së vetë grupit me albumin “White Album” i cili ishte fenomenal.

Pavarësisht kësaj, The Beatles vazhduan të gëzonin një popullaritet të gjerë. Vitin pasues, albumi Abbey Road u bë një nga albumet më të dashura dhe më të shitura të grupit. Ndërkohë, mosmarrëveshjet personale të theksuara nga stresi i simbolizimit të ëndrrave të një brezi kishin filluar të shqyejnë grupin.

Disa herë zemra dhe shpirti bashkëpunues i grupit, Lennon dhe McCartney, ranë në grindje dhe akuza të ndërsjella për keqkuptim. Deri në atë kohë, miliona dollarë ishin në lojë, dhe aura utopike e performuesve ishte në rrezik, duke pasur parasysh ndryshimin mes statusit simbolik të grupit si idhuj të një kulture rinore pa brenga dhe statusit të tyre të ri real si plutokratë të mbrojtur.

Në pranverën e vitit 1970, Beatles u shpërbënë formalisht. Në vitet që pasuan, të katër anëtarët vazhduan të prodhonin albume solo me cilësi dhe popullaritet të ndryshëm. Lennon publikoi një grup këngësh me gruan e tij të re, Yoko Ono, dhe McCartney formoi grupin, Wings, i cili nxori disa regjistrime që u bënë komercialisht të suksesshme në vitet 1970. Starr dhe Harrison gjithashtu, fillimisht patën sukses si artistë solo.

Në vitin 1980, Lennon u vra nga një fans që ishte kthyer në ndjekës jashtë Dakota-s, një ndërtesë apartamentesh në qytetin e Nju Jorkut, e njohur për banorët e saj të famshëm. Ngjarja shkaktoi një rrjedhje të madhe të dhimbjes në mbarë botën.

Lennon u nderua në Strawberry Fields, një pjesë e Central Park-ut përballë Dakota-s, e cila u mbjell nga Ono në nderim të bashkëshortit të saj. McCartney, veçanërisht, mbeti aktiv në fushën muzikore. Në fushën e popit ai prodhoi albume të reja gati çdo vit. Në fushën e muzikës klasike, ai përfundoi Liverpool Oratorio në vitin 1991; në vitin 1997 ai mbikëqyri incizimin e një vepre tjetër simfonike me ambicie të madhe, “Standing Stone”; dhe në vitin 1999 ai publikoi një album të ri klasik “Working Classical”.

McCartney u nderua me titullin “Sir” nga Mbretëresha Elizabeth II në vitin 1997 dhe më vonë më 2017 me të njëjtin titull nderohet edhe Ringo Star.

Starr gjithashtu ishte shumë i pranishëm në vitet 1990, duke realizuar turne çdo vit me “All-Star Band”, një grup me veteranë të rock-ut që luanin hitet e tyre në koncertet e verës. Që nga viti 1988, Harrison veproi me Bob Dylan, Tom Petty, Jeff Lynne dhe Roy Orbison në një grup të njohur si Traveling Wilburys, ndërkohë që veproi si producent i disa filmave të suksesshëm. Pas mbijetesës nga një sulm me thikë në shtëpinë e tij në vitin 1999, Harrison vdiq pas një beteje të gjatë me kancer në vitin 2001.

Në fillim të viteve 1990, McCartney, Harrison dhe Starr u bashkuan për të shtuar harmonitë në dy incizime vokale të papublikuara më parë nga Lennon. Këto këngë të reja nga “The Beatles” shërbyen si një pretekst për një tjetër fushatë publicitare, e cila kishte për qëllim krijimin e një tregu për një seri të pasur historike incizime arkivash të mbledhura nën mbikëqyrjen e grupit dhe të lëshuara në vitin 1995 dhe 1996 si “The Beatles Anthology”, një koleksion me gjashtë disqe që plotësonte një dokumentar të autorizuar me video prej 10 orësh me të njëjtin emër.

Një kompilim i single-ve të numrit një të grupit, 1, u publikua në vitin 2000 dhe pati sukses global, duke kryesuar listat në disa shtete. Pasojat e Beatlemanisë mund të jenë zhdukur, por ikonografia e një periudhe të trazuar rinore ishte ruajtur me nderim për brezat që do të vijnë. The Beatles u përfshinë në Rock and Roll Hall of Fame në vitin 1988, dhe Lennon (1994), McCartney (1999), Harrison (2004), dhe Starr (2015) gjithashtu u përfshinë si individë. Në shtator të vitit 2009 u lëshuan versionet e digjitalizuara dhe të rimasterizuara të të gjithë katalogut të Beatles, si dhe një version i Beatles i lojës popullore të muzikës elektronike Rock Band.

Pas raportimeve në shkurt të vitit 2010 që EMI kishte probleme financiare, po kërkonte blerës për studiot e saj Abbey Road, ku Beatles bënë shumicën e regjistrimeve të tyre, Departamenti Britanik për Kulturë, Media dhe Sport shpalli kompleksin e regjistrimit një pikë historike.

Si u bë që katër djelmosha nga klase e mesme e ulët Liverpooliane të ndryshojnë fytyrën e mas kulturës globale.

Në Britani, gazetarët e muzikës filluan të përfshinin muzikën pop dhe rock në diskutime serioze si një pasojë e drejtpërdrejtë e suksesit të Beatles në vitin 1964. Pop-i fitoi ekspozimin e tij të parë në seksionin e arteve të kur William Mann, kritiku i muzikës klasike i The Times, shkroi një vlerësim për The Beatles në dhjetor 1963. Në Shtetet e Bashkuara, The Beatles ishin subjekti kryesor i një vlerësimi të ri dhe të përhapur për pop-in dhe rock-un në vitet 1966–67 mes gazetarëve dhe intelektualëve, duke përkuar me shfaqjen e një shtypi të dedikuar për rock-un dhe mbulimin serioz të zhanrit në rrjedhën kryesore kulturore.

Kritiku i muzikës Tim Riley i identifikon The Beatles si “artistët e parë të regjistruar të muzikës pop“, puna e të cilëve përfaqëson “një art shumë të ndërlikuar“. Kritikët Luhrssen dhe Larson thonë se “The Beatles “e bënë të detyrueshme që grupet serioze të rock-ut të aspironin të ishin artistë, dhe jo thjesht argëtues.

Beatles e me ta edhe të rinjtë britanikë eksperimentuan me muzikë, art, politikë, moral seksual, modë dhe të tjera, ndërsa pjesa tjetër e botës perëndimore i vëzhgoi, i përthithi ndryshimet dhe kontribuoi në këtë proces.

Ndërsa këngëtarët amerikanë të folk-ut, Bob Dylan dhe Joan Baez, ishin më të identifikueshëm me çështjet e të drejtave civile, në këngët e Beatles, ishte rasti i muzikës dhe teksteve që ndërtonin, dhe ndryshonin vazhdimisht, ndjenja që nuk dështuan kurrë të zgjonin reagime në një numër të madh dëgjuesish të asaj kohe.

Në çështjet e të drejtave civile në SHBA, The Beatles u përfshinë në një periudhë që përkoi me miratimin e Aktit të të Drejtave Civile, si dhe me publikimin e albumit të tyre të parë në Amerikë, “Introducing… The Beatles”, nga kompania Vee-Jay Records, e cila ishte në pronësi të afro-amerikanëve. Në një intervistë të marsit 1966, John Lennon deklaroi se publiku ishte më i magjepsur me grupin sesa me Jezu Krishtin dhe se ata ishin më popullorë se Krishti në atë moment. Këto komente shkaktuan protesta dhe kërcënime, veçanërisht në rajonin e njohur si “Bible Belt” në Jugun e Shteteve të Bashkuara. Disa stacione radiofonike ndaluan transmetimin e këngëve të Beatles, disqet e tyre u dogjën publikisht, konferencat për shtyp u anuluan dhe Ku Klux Klan organizoi protesta e kërcënime për të penguar koncertet e tyre. Edhe vrasësi i John Lennon Mark David Chapman, ishtre një fans i krishterë i Beatles, i cili deklaroi se citati i Lennon-it kishte ndikuar në vendimin e tij për vrasjen, edhe pse më vonë ai e hodhi poshtë këtë si motiv kryesor.

The Beatles u dënuan gjerësisht nga qarqet konservatore. Në vitin 1964, Izraeli nuk lejoi grupin të performonte atje, duke u shqetësuar për “sulmet e histerisë masive” që mund të ndikonin te të rinjtë. Në gusht 1965, qeveria indoneziane dogji disqet e tyre për të “ruajtur identitetin kombëtar në fushën e kulturës” gjatë festimeve për 20-vjetorin e pavarësisë së vendit.

Në Gjermaninë Lindore, The Beatles u fajësuan për një “krizë kulturore” që nxiti artistët dhe intelektualët të kërkonin më shumë liri nga shteti. Në SHBA, Departamenti i Punës u përpoq të ndalonte Beatles nga performancat, duke u motivuar nga konservatorizmi kulturor dhe presioni i Federatës Amerikane të Muzikantëve. Në vitin 1965, qeveria tentoi të ndalonte hyrjen e të gjitha grupeve britanike, por përfitimet financiare të Beatles siguruan që turneu i tyre i dytë në Amerikën e Veriut të zhvillohej.

Në Mbretërinë e Bashkuar, kritikat ndaj tyre u zbehën me suksesin ndërkombëtar të grupit, pasi njohja e vlerës ekonomike e bëri më të vështirë për konservatorët të vazhdonin kundërshtimin e tyre. Në vitin 1969, Lennon u kritikua sërish kur ai ktheu titullin MBE te Mbretëresha, duke e lidhur vendimin e tij me kundërshtimin e përfshirjes britanike në Luftën e Vietnamit dhe rolin e Mbretërisë së Bashkuar në konfliktin e Biafrës.

Sipas kritikëve muzikorë, The Beatles janë parë si “Apostujt e Acid-it të Epokës së Re”. Lidhja e tyre me drogat rekreative dhe përqafimi i fesë indiane përmes Meditimit Transcendental dhe mësimeve të Maharishi Mahesh Yogi ndikuan në imazhin e tyre si liderë të kundërkulturës dhe ndihmuan në popullarizimin e këtyre praktikave në nivel global.

The Beatles prezantuan metoda të reja në muzikën pop, duke u bërë grupi i parë që u promovua tërësisht përmes televizionit. Ata ishin gjithashtu pionierët e turneve botërore dhe koncerteve në stadiume, duke bërë që stadiumet sportive të shndërroheshin në vendet kryesore për turnetë e rock-ut. Arritjet e tyre ishin thelbësore në transformimin e industrisë së muzikës në një ndërmarrje shumë milionëshe, që iu afrua Hollywood-it për nga ndikimi dhe qarkullimi global.

Gazetari muzikor Mark Kemp i vlerëson Beatles për zgjerimin e muzikës pop në stile të tilla si muzika botërore, psikodelia, avant-pop dhe elektronika, si dhe për tërheqjen e një audiencë boheme që më parë ishte e fokusuar në xhaz dhe folk. Sipas studiuesve Luhrssen dhe Larson, Beatles ndikuan në çdo zhanër të rock-ut, përveç jazz rock-ut.

The Beatles vazhdojnë të konsiderohen si përfaqësues të idealeve të viteve 1960 dhe, krahas Shekspirit, mbeten ndër eksportuesit më të mëdhenj të kulturës britanike. Titulli i këngës “Let It Be” shpesh cilësohet si rrumbullakim simbolik i ekspansionit kulturor anglez, i cili nisi me thënien e famshme të Shekspirit: “To be or not to be.” Në njëfarë mënyre, kjo këngë i jep një përgjigje dilemës hamletiane që ka munduar anglezët për shekuj me radhë: të jesh apo të mos jesh? Beatles e zgjidhin këtë dilemë me një përgjigje të thjeshtë, por të thellë – “le të jetë.”

Imazhi i kopertinës së albumit “Abbey Road” është bërë një nga më të famshmit dhe më të imituarit në historinë e muzikës. Në dhjetor 2010, kalimi në Abbey Road nga kopertina shpallet monument me rëndësi kulturore dhe historike, një status që më parë ishte dhënë edhe për studiot e Abbey Road. Aeroporti i Liverpool-it mban emrin e John Lennon-it, dhe më 29 janar 2001, kur George Harrison vdiq, mbretëresha britanike urdhëroi që flamujt të uleshin në gjysmë shtize. Njerëzit festojnë Ditën Botërore të Beatles nën kujdesin e UNESCO-s.

Në vitin 2007, Beatles u bënë grupi i parë që u shfaq në një seri pullash postare në Mbretërinë e Bashkuar, të lëshuara nga Royal Mail. Më herët, në vitin 1999, Shërbimi Postar i Shteteve të Bashkuara publikoi një pullë kushtuar Beatles dhe filmit të tyre Yellow Submarine.

Në vitin 2023, më shumë se 53 vjet pas shpërbërjes së grupit, Paul McCartney dhe Ringo Starr, me ndihmën e teknologjisë, incizuan këngën “Now and Then”, ku u përfshinë vokalet origjinale të John Lennon-it, të pabotuara më parë, si dhe kitarat e George Harrison-it.

“Now and Then” debutoi në tabelën e këngëve më të mira në Mbretërinë e Bashkuar, më 3 nëntor duke arritur në vendin e parë të shitjeve dhe të toplistave britanike. Në Shtetet e Bashkuara, kënga debutoi në vendin e parë në tabelën Billboard Digital Song Sales për javën që përfundoi më 11 nëntor 2023. Ajo arriti gjithashtu në vendin e parë në tabelën Billboard Adult Alternative Airplay për javën që përfundoi më 9 dhjetor 2023.

Now and Then” dëshmon se nuk mund të përjashtohet mundësia që kjo të mos jetë dhurata e fundit nga thesari i pasur që Beatles kanë lënë pas. Gjeneratat e ardhshme mund të befasohen nga ndonjë këngë e re e zbuluar, ende e padëgjuar, e cila mund të dalë nga arkivat e harruara dhe të bëhet një hit numër një në të ardhmen e afërt, duke i dhënë shtysë muzikës moderne që tani e ka të ngulitur emrin e Beatles./Katror.info