Ju ka rastisur ta dëgjoni kángën ma të mirë të bome noj herë për Elbasanin…
Epo kjo është kánga ‘Elbasan, i bukur Elbasan’ që me qëllim po e vendos të kënduar nga një kosovar, që në këtë rast është Shkëlzen Jetishi – Xeni.
Pse do të thoni ju e ceka këtë fakt. Pikërisht me ju kallxu një ndodhi që para 20 vjetësh më pati ndodhur në Elbasan.
Mundesh me e lexu edhe…
Në një ditë të bukur vere unë bashkë me një mik timin atëbotë si 21 vjecar, morëm udhë nga Prishtina përmes Maqedonisë për në Tiranë, vizitë për qejf, shëtitje e takime me miqtë nga mIRC-i (një platformë chati/komunikimi në rrjet, diçka që i ka parapri rrjeteve sociale të sotme).
Kanë qenë tri ditë të mrekullueshme që edhe sot i mbaj në mend e kanë lan’ gjurmë në jetën tonë.
Viti 2003, ne pak sa kishim fillu me i marr kamt’ e Shqipnia t’u u konsolidu pas trazirave të 97-tës. Për mos me zgjat’ shumë pas tri ditëve plot qejf me miqt’ nga Tirana, rrugës së kthimit diku kah ora 2 e natës mbërrijtëm në Elbasan. Meqë ishim bukur të lodhun dhe kishim ende rrugë për me bo deri në Prishtinë, vendosëm që një natë ta kalojmë në këtë qytet.
Pyetem ca miq e na rekomandun një nga hotelet e pakta atë kohë në Elbasan, por që ishte i hapur 24 orë.
Në recepsion ishte një grua që besoj të ketë qenë e mërzitur që ishte në turnin e natës dhe nuk ishte shumë e disponuar, thënë më së buti.
Për neve si djem të ri nga Prishtina dhe meqë ishte tripi i parë drejt Shqipërisë tonë, tashmë shumë të arritshme, s’kishim qejf kush me na lan’ shije të keqe…
Me të mbërritur tek hoteli si fillim deshëm që ta sigurojmë makinën dhe më kujtohet, që roja e parkingut mbante në sup një kallashnikov AK-47, e them të drejtën kur parkova aty kisha ndjenja kogja të turbullta…
Me të mbërri te recepsioni dhe siç e ceka ma lartë takuam zonjën jo fort në disponim, e pas disa muhabeteve dhe marrëveshjes për dhomën me dy shtretër njëshe, na pati thanë se çmimi është 20 Euro për dhomë.
Tutje zonja recepsioniste na pyeti prej nga jemi dhe nëse kemi pasaportë.
Veç me na pas pa mu edhe shokun tem kur kemi bo turr me kallxu që jem prej Prishtine e me ia kallxu Travel Document-et e lëshuara nga UNMIK-u për neve kosovarëve në atë kohë… 🙁
“Eeehhh, mirë!, tha zonja. “Meqë keni pasaportë dhe jeni ndërkombëtarë çmimet janë ndryshe… 20 Euro për person për një natë…”
Euu ç’na gjeti, në tokën tonë u bom’ ndërkombëtarë. 🙁
Sinqerisht me ju thanë kurrë se harroj këtë ngjarje, por një gjë është ma se e sigurt, kurrë dhe asnjëherë nuk ka mujt kush me ma qit’ prej qejfit Elbasanin e bukur, as ajo zonja në recepsion që naj ‘gjvoshi’ nja 20 euro ma shumë pa nevojë dhe askush tjetër….Elbasanin e ballokumeve dhe Elbasanin e festës së verës ashtu qysh kem qejf me e pa në gëzime e lumtuni 🙂
Ky shkrim është me shkas dhe meqë me miqtë e çmuar shpesh e lëshojmë këtë kangë në ndejat private, dhe besomni shumica janë gjenerata të reja dhe idenë s’ia kanë e as që duan shumë me e dit’ në çfarë rrethana ka qenë Shqipëria në kohën e komunizmit, në vitet e largëta kur Hafsa Zyberi me admirim i këndoi vargjet, me siguri të aprovuara nga komiteti i partisë, të kësaj kënge plot mburrje.
Për ne mjafton ta dëgjojmë refrenin “Elbasan, i bukur Elbasan”… për të vazhduar me “Përtej namazgjasë, zien metalurgjia”, kjo e fundit e bome rrafsh me tokë në trazirat e ’97-es (por tjetër temë kjo) …dhe e gjithë tavolina sikur do me than’ po edhe Elbasani edhe Prishtina, edhe Mitrovica edhe Himara, edhe Tirana pak a shumë një jemi … e janë fjalët që secilit prej nesh të parët tanë na i kanë k’nu qysh kur kemi ken’ të vegjël, që Shqipnia duhet me u dashtë çdo dit’ se tjetër s’kemi…
Miqt’ e mi asnjëherë dhe as tash nuk mundet kush me na e hjek prej zemrës dashninë që kemi sot dhe që e kemi kultivu ndër breza për Shqipërinë dhe Kosovën. Nuk mundet askush të na bëjë të mos e duam vendin tonë… as një recepsioniste e përgjumur në orët e vona dhe që dëshira e saj është që kudo që mundet me e fry faturën, por në të njëjtën kohë edhe në Kosovën tonë, qysh zakonisht ndodh, nuk mundet një shitës/e që s’ia kanë haberin punës së vet, apo një mjek që korruptohet, apo një taksist që ton’ rrugën të flet qysh ka humb respekti mes nesh e po ia ngulim njani-tjetrit e është po ai që ta ngul në momentin e parë që i jepet mundësia me çmimet marramendëse…
Nuk mundet madje, dhe meqë jemi këtu po i përmendi, asnjë politikan andej e këndej kufirit, që për kalkulime të veta politike të na bëjë të mos e duam vendin tonë. Të gjithë këta janë të përkohshëm, dashnia jonë për Kosovën dhe Shqipërinë është e përhershme!/Katror.info
