Shkencëtarët kanë zbuluar një set sensorësh të vegjël që mund të ndihmojnë në përshtatjen e programeve të rehabilitimit për ata që po shërohen nga fraktura të kockave.
Rehabilitimi i duhur është thelbësor për të siguruar që procesi natyror i riparimit të realizohet siç duhet, dhe pajisjet ofruan reagime të rëndësishme që përshpejtuan këtë proces tek minjtë në laborator, duke i mundësuar ata të shëroheshin nga frakturat e kockës femorale muaj më herët se sa planifikuar.
Të zhvilluara nga kërkuesit në Universitetin e Oregonit, sensorët transmetojnë të dhëna në kohë reale për atë që po ndodh në vendin e lëndimit pasi janë implantuar në trup, shkruan Good News Network, përcjell Katror.info.
Mundesh me e lexu edhe…
Ekipi thotë se këta sensorë do t’u mundësojnë mjekëve të monitorojnë përparimin e pacientit dhe të rregullojnë ushtrimet gjatë rrugës për të siguruar që ata po përfitojnë nga sasia e duhur e ushtrimeve.
Ata përdorën këtë teknologji në një studim, të botuar në revistën NPJ Regenerative Medicine, për të treguar se një program rehabilitimi me stërvitje rezistence mund të “përmirësojë ndjeshëm” dëmtimet e femurit tek minjtë brenda vetëm tetë javësh. Shumica e frakturave të femurit kërkojnë rreth katër deri në gjashtë muaj për t’u shëruar plotësisht.
“Të dhënat tona mbështesin rehabilitimin e hershëm me stërvitje rezistence si një trajtim premtues për të rritur formimin e kockës, forcën e shërimit të kockës dhe për të promovuar rikthimin e plotë të vetive mekanike në nivelet e para të dëmtimit,” tha autori kryesor i studimit, profesori Bob Guldberg.
Ka kohë që dihet se ushtrimet pas lëndimit ndjekin një parim të artë: shumë pak ose shumë mund të pengojnë shërimin, ndërsa sasia e duhur mund ta përmirësojë shërimin. Megjithatë, përcaktimi i llojit dhe intensitetit të saktë të ushtrimeve që nevojiten për shërimin më të mirë mund të jetë sfidues, veçanërisht pasi variacione nga pacienti në pacient dhe nga kocka në kockë mund të jenë të ndryshme.
Për studimin e tyre, kërkuesit kishin si qëllim të testonin nëse vrapimi me rezistencë, një lloj specifik i ushtrimeve të rehabilitimit, mund të siguronte stimujt mekanikë të duhur për të përmirësuar shërimin e kockës.
Për ta bërë këtë, ata ndërtuan frenat e personalizuara për rrotat e ushtrimeve të minjve, të cilat shtonin rezistencë të ngjashme me rritjen e niveleve në një makinë eliptike ose biçikletë stacionare.
Minjtë me fraktura të femurit dhe sensorë të implantuar pastaj vrapuan në një rrotë ushtrimi të zakonshme ose në rrotën e modifikuar me rezistencë.
Sensorët transmetuan të dhëna për forcën gjatë ushtrimeve, duke i ofruar ekipit të kërkuesve një pamje në mjedisin mekanik të qelizave të kockave gjatë shërimit.
Gjatë periudhës së tetë javëve të studimit, kërkuesit monitoruan procesin e shërimit të femurëve të dëmtuar dhe gjetën se minjtë që kishin ndjekur stërvitje me rezistencë shfaqën shenja të hershme të shërimit të kockës krahasuar me ata që ishin në kushte sedentare ose jo-rezistencë.
Në fund të periudhës së tetë javëve të shërimit, minjtë sedentare, jo-rezistencë dhe ata me stërvitje rezistence treguan shërim të kockës, por minjtë me stërvitje rezistence kishin ind më të dendur, duke treguar se rehabilitimi me rezistencë përmirësoi formimin e kockës.
Në fakt, kockat e dëmtuara të minjve me stërvitje rezistence shfaqën veti mekanike, siç janë torku dhe ngurtësia, të ngjashme me ato të kockave të paprekura, diçka që Guldberg thotë se tregon se trajnimi me rezistencë përmirëson shërimin, edhe pa asnjë shtesë medikamentoze ose stimujsh biologjikë.
“Një nga aspektet më të rëndësishme të këtij studimi është se rehabilitimi ynë me rezistencë mund të rigjenerojë femurin në forcën normale brenda tetë javësh pa stimuj biologjikë, dhe ne jemi shumë të emocionuar për këtë,” tha udhëheqësi i studimit, Dr. Kylie Williams.
Megjithëse kërkimi u zhvillua tek minjtë, ekipi shpreson që të dhënat e rehabilitimit të mund të përdoren gjithashtu për të përmirësuar shërimin tek pacientët që pësojnë lëndime muskulore.
Për këtë qëllim, Penderia Technologies një startup në kampus po punon për përmirësime të mëtejshme të sensorëve të implantueshëm, përfshirë një dizajn pa bateri dhe monitorë të veshshëm për të ndihmuar përdorimin e tyre tek pacientët.
“Shpresojmë që ky punim mund të përkthehet një ditë në mjedise klinike, ku këta sensorë mund të kapin matjet e personalizuara që llogaritin llojin dhe seriozitetin e dëmtimit për të informuar më mirë vendimet e rehabilitimit,” përfundoi Guldberg. /Katror.info
Përgatiti:
